' Za dużo przeszłam w życiu,by teraz płakać...'

Andżelika

No i po jaką cholerę znów dzwonisz...

Czy tak trudno zrozumieć , że nie mam nawet najmniejszej ochoty na kontakty z Tobą.

To sprawia mi ból , od którego chce się uwolnić.

 Uciec od wspomnień , o których nie dajesz mi zapomnieć.

Chciałabym , żebyś tak po prostu zniknął , a może i nawet nigdy się nie pojawił.

- Słucham? - odebrałam zmęczona już tymi ciągłymi połączeniami.

 - Myślałem , że już nie usłyszę Twojego głosu .. - usłyszałam zachrypnięty głos Morgensterna.

- Thomas, proszę daj mi spokój ... - próbowałam unormować ton głosu , który z chwili na chwilę drżał coraz bardziej.

- Ktoś chciałby się z Tobą przywitać... - oznajmił , a do moich uszu napłynęło tak dobrze znane mi gaworzenie małej Lilly.

Słuchałam uważnie głosu dziewczynki chcąc go jak najdokładniej zapamiętać.

- Lilly kochanie... - wtrąciłam poprzez spływające po mojej twarzy łzy.

Dziewczynka zamilkła , jakby słuchając co mam do powiedzenia.

-  Mam nadzieję , że dobrze opiekujesz się swoim tatusiem królewno.. - wyznałam nieświadoma swoich słów. 

Lilly zaczęła śmiać się wymawiając pojedyncze słowa.

- Bardzo Cię kocham skarbie , pamiętaj o tym. 

- My też bardzo Cię kochamy Ann. 

Po usłyszeniu głosu Morgi'ego natychmiast rozłączyłam się.

Zbyt wiele mnie to kosztowało.

Za wiele jak na tamtą chwilę.

Ubrałam szary dres , związałam włosy w 'Małą Mi' , nałożyłam leki makijaż , aby ukryć moje napuchnięte powieki , po czym udałam się do ogrodu gdzie był już Gregor ze swoją mamą.
-  Ann podasz mi ten czarny worek ? - odezwał się szatyn wskazując ręką na ową rzecz.
- Jasne. - odparłam podając mu go.
-Proszę , załóż. - gdy się odwróciłam ojciec Austriaka dał mi rękawiczki , które od razu założyłam.
Skierowałam się w stronę pani Angeliki , która porządkowała okolice przeróżnych krzewów wokół posesji.
Uklęknęłam obok z zamiarem pomocy.
Kobieta uśmiechnęła się udzielając mi wskazówek.




- To jak będzie Ann z tą Naszą przyjaźnią. - po około godzinie do ogrodu wpadł rozweselony Lukas kucając obok czerwonowłosej.
- Ależ Ci zależy maluszku - uśmiechnęła się.
- No wiesz , przyjaciele Gregorka są moimi przyjaciółmi - oznajmił patrząc w stronę szatyna , który stał z grabiami w dłoniach.
- Gregorka! Zaraz Ci wyperswaduje to zdrobnienie z głowy! - szatyn biegł za swoim bratem.
- Synu odłóż te grabie - krzyczała zaniepokojona kobieta. - Krzywdę sobie zrobisz!
Jakby za dotknięciem czarodziejskiej rózgi zwanej ' mama ma zawsze rację' Schlieri potknął się o trzon upadając na ziemię.
Ostra końcówka narzędzia zatrzymała się na czole skoczka , powodując przy tym znaczne uszkodzenie skóry.
Austriak przyłożył dłoń , aby pohamować spływającą krew.
- Za każdym razem to samo! - krzyknęła Angelika zbliżając się syna. - Lukas natychmiast biegnij po apteczkę.
Andżelika niemal natychmiast znalazła się przy Gregor'ze.
- Nie ruszaj, masz brudne ręce. - krzyknęła.
- Trzeba jechać do szpitala. - oznajmił stanowczo Pan Schlirenzauer.
- Co?! Nie ma mowy. - wrzasnął szatyn wstając.
- Nie dyskutuj z ojcem Gregor! - kobieta wzięła kluczki od samochodu. 
Paul pomógł synowi wejść do pojazdu.
- Zostaniesz z Lukasem ? - mężczyzna zwrócił się w kierunku czerwonowłosej.
Andżelika uśmiechnęła się lekko.

- No to zostaliśmy sami... - brunet zbliżył się do polki z szerokim uśmiechem. - Tak eliminuje się konkurencję! - zaśmiał się.

***

Dochodziła 15:00 , gdy Państwo Schlierenzauer wrócili do domu.
Na stole w salonie czekał już obiad , który przygotowała Andżelika wraz z Lukasem.  
- Zapraszamy! - oznajmił młodzieniec odsuwając krzesło swojej rodzicielce.
- Jak miło. - Pani Angelika uśmiechnęła się do owej dwójki. 
- Mam nadzieję , że będzie Państwu smakować? - oznajmiła rozglądając się po pomieszczeniu. - Gdzie jest Gregor? - dodała.
- Poszedł do siebie... Zawsze źle znosił wizyty w szpitalu , a gdy była mowa o szyciu rany to siłą trzeba było na niego wpłynąć , aby się zgodził. Zupełnie jak tym razem. - odpowiedział ojciec skoczka.
- Pójdę do Niego .. - Ann odwróciła się w kierunku schodów wiodących na piętro.
- Może najpierw zjesz z Nami .. Gregor w tym czasie odpocznie. - blondynka zatrzymała polkę.
 Dziewczyna usiadła do stołu.
...
- Kto nauczył Cię tak gotować Andżeliko? - zapytał Paul zjadając kolejny kęs.
- Jestem z wykształcenia kucharzem proszę pana. - odpowiedziała.
- Kucharzem ? Gregor mówił , że studiujesz psychologię... - zdziwiła się kobieta,
- W Polsce skończyłam szkołę średnią w zawodzie gastronomicznym , a teraz w Austrii rozpoczęłam studnia o wymienionym przez Panią kierunku. - wyjaśniła czerwonowłosa.
- Wiążesz swoją przyszłość z tym zawodem ?
- Taką mam nadzieję. - Ann uśmiechnęła się.
Gdy posiłek dobiegł końca Polka wraz z młodym Austriakiem posprzątała ze stołu mimo sprzeciwów Pani Schlierenzauer.
- Mają Państwo może ochotę na szarlotkę? - zapytała stawiając na stole paterę z ciastem.
- Upiekłaś? - zapytał zdziwiony mężczyzna.
- Chociaż w taki sposób odwdzięczę się Państwu za gościnność. 
- Cała przyjemność po Naszej stronie kochanie... - uśmiechnięta blondynka objęła delikatnie zielonooką. - Zrobię kawę. - dodała udając się do kuchni.
...

Gregor
Głowa bolała mnie niemiłosiernie... 
Środki znieczulające chyba przestały działać , sięgnąłem po tabletkę przeciwbólową , którą przepisał mi lekarz na pogotowiu.
Nigdy nie lubiłem tego typu miejsc , więc świadomość , że musiałem się tam dziś znaleźć doprowadzała mnie do histerii.
Usłyszałem pukanie do drzwi , uniosłem się na łóżku .
- Proszę . - szepnąłem mając nadzieję , że moim gościem jest polka.
- Nie śpisz? - zapytała z wyczuwalną troską w głosie. - Proszę , może coś zjesz.
Na białym kwadratowym talerzyku leżał kawałek ciasta z jabłkami , posypany cukrem pudrem.
- Mamusia kupiła? - powiedziałem , nie zdając sobie z niczego sprawy.
- Nie wiesz! - Andżelika  spojrzała na mnie z uwagą.
- No chyba mi nie powiesz , że upiekłaś? - zapytałem zdziwiony.
- Upiekliśmy z Twoim bratem...
Uśmiech jaki w tym momencie pojawił się na jej twarzy był czymś niesamowitym.
- Zjem je z wielką przyjemnością , dziękuje . - musnąłem delikatnie usta Ann.
Zamilkła.
Tak bardzo chciałem , żeby odwzajemniła mój gest , jednak tak się nie stało...

...

- Jak się czujesz? - zapytała zielonooka polka , gdy mężczyzna odłożył talerzyk na szafkę nocną.
- Dobrze. - odpowiedział krótko. - Ann , mam do Ciebie pytanie. - zaczął.-  Odpowiedz szczerze , proszę.
Polka zaciekawiła się. Uniosła wyraźnie brew , w geście zrozumienia.
- Gdyby Thomas poprosił , abyś mu wybaczyła zrobiłabyś to? 
- Przecież wiesz , że nie.
- A ze względu na Lilly? , chcąc stworzyć dla Niej rodzinę ? - drążył.
- Nie potrafię odpowiedzieć Ci na to pytanie, nie zastanawiałam się nad tym...
- Tyle mi wystarczy. - Schlieri odwrócił się tyłem do dziewczyny.
- Gregor nie będę Cię okłamywała w tej sprawie , kocham tą małą istotę i wiele zrobiłabym dla jej szczęścia... na tą chwilę nie jestem w stanie odpowiedzieć czy aż tak wiele. - polka wstała. - Jak Ci przejdzie wiesz gdzie mnie znaleźć. - zakończyła opuszczając pokój.

Seeboden

- Jak się trzymasz? - do mężczyzny siedzącego na tarasie swojego domu podszedł wysoki brunet imieniem Andreas.
- A jak mam się czuć stary? - niebieskooki blondyn uścisnął dłoń przyjaciela.
- Ann nadal jest u Gregor'a? - zapytał otwierając zieloną butelkę z piwem , która stała obok Austriaka.
- Z każdą chwilą mam wrażenie , że tracę ją nieodwracalnie , rozumiesz.. - Morgi upił kolejny łyk swojego trunku.
- To jedź do Niej ? Pokaż jak bardzo Ci zależy.
- Myślisz , że mogę? - Morgenstern spojrzał na przyjaciela.
- Masz prawo walczyć o swoje szczęście , bez względu na to co się stało. - Kofler poklepał kumpla po ramieniu.
 - Masz rację , dzięki Andi! - kąciki ust blondyna uniosły się lekko ku górze.

Fulpmes

- Przepraszam.. - do pokoju zajmowanego przez polkę wszedł szatyn , próbując wytłumaczyć swoje wcześniejsze zachowanie. 
Andżelika uśmiechnęła się jedynie , nie chcąc wgłębiać się w ten temat.
- Masz może ochotę spędzić ze mną ten wieczór? - zapytał kładąc się obok przyjaciółki.
- Co masz na myśli?
- Jakiś ciekawy film , może? - Gregor spojrzał na czerwonowłosą z uśmiechem.
- Śmiesznie wyglądasz z tym opatrunkiem  na czole , wiesz.. - Ann zbliżyła swoją twarz do twarzy skoczka. - Tak słodko.. - dodała.
Spojrzenia owej dwójki zjednoczył się ...
Schlieri przegryzł dolą wargę przybierając łobuzerski wyraz twarzy.
Powoli minimalizował odległość pomiędzy ich wargami ...
- Gregorku masz gościa. - do pomieszczenia wpadł Lukas.
Skoczek bezwładnie opadł na poduszkę. - Niby kogo?! - wrzasnął.
- Sandrę.
Na dźwięk wypowiedzianego imienia Austriak wstał z łózka.
- Czego ona chce?!
- Sam ją zapytaj , jest u Ciebie w pokoju.
Szatyn natychmiast opuścił pomieszczenia.
Andżelika spojrzała ze zdziwieniem na bruneta.
- Obejrzymy coś? - rzuciła w jego kierunku.
- Jasne chodź! - młodzieniec pociągnął ją za rękę.
- Horror może być? - zapytał nie czekając na odpowiedz polki.
Włączył odtwarzanie siadając obok Niej.
...

Po upływie godziny Sandra wraz z Gregor'em zeszła na parter.
Chłopak objął ją odprowadzając do drzwi , gdy dziewczyna zauważyła , że czerwonowłosa polka przygląda się im , namiętnie pocałowała zaskoczonego szatyna.
Andżelika odwróciła wzrok.
Ściskając małą poduszeczkę powróciła do oglądania filmu.

Po kilku minutach skoczek dołączył do domowników. Usiadł tuż obok Ann , która nie zwracała na Niego uwagi.
 - Coś nie tak? - zwrócił się w jej kierunku.
- Nie , jest ok. - odpowiedziała nie odrywając wzroku od ekranu.
- Przecież widzę... - kontynuował.
- Greg zamknij się ! Nie widzisz , że oglądamy! - wrzasnął Lukas podając Ann puszkę z napojem.
- Młody nie wtrącaj się jak dorośli rozmawiają! - szatyn wyraźnie zdenerwował się na brata.
- Z tego co widzę , to Ty rozmawiasz przeszkadzając Andżelice i przy okazji mnie! - brunet nie pozostał mu dłużny.
...

Gdy projekcja filmu dobiegła końca , Ann udała się do zajmowanego przez siebie pokoju.

Andżelika

Nie wiem czemu , ale pocałunek Sandry sprawił mi przykrość...

Może nie tyle on , co fakt iż Gregor go odwzajemnił.

Traktowałam szatyna jak najlepszego przyjaciela, kogoś bardzo ważnego dla mnie , ale z czasem zaczęłam przekonywać samą siebie , że związek z Nim byłby czymś najlepszym w moim życiu.

Dla Niego byłam najistotniejsza.

Gdy uświadomiłam sobie jak powinna wyglądać nasza relacja , czar prysł.

Pojawiła się ona.

Teraz byłam już chyba zła na samą siebie ...

-------------------------------------------------------------------------
Książka doszła , więc Ann jest tak bardzo szczęśliwa:D!
Sven♥!
Czytam-Komentuję!
Następny najprawdopodobniej niedziela/poniedziałek.
Dla Klaudia Mrau! 
( 10 razy dziennie sprawdzam Szukając samej..., z nadzieją na kolejny odcinek! Najlepsze!).

' ... Twój głos usłyszeć chcę,zapachem się zaciągnąć, pojąć Cię raz na zawsze wszystkimi zmysłami.
I nigdy nie zrozumieć, by ciągle na nowo dochodzić prawdy pocałunkami...'