Ludzie , którzy chcą pozostać w Twoim życiu zawsze znajdą na to sposób.

- Gregor nie ma mowy! Nigdy tam nie stanę! - wrzasnęła polka stojąc na jednym z większych pagórków , zmuszona przez skoczka aby stanąć na skraju i spojrzeć na krajobraz z oddali. - Tutaj widok nie jest wcale gorszy.

- Ufasz mi? - zapytał patrząc w jej zielone tęczówki.

- To jest nie fair! Przestań... Co ma zaufanie do tego , że zaraz zginę!

- To jest ogrodzone , Ann... nie wymyślaj. - nalegał nadal.

- Nie! 

- Pamiętasz jak było na Bergisel? Zaufałaś mi ... Daj rękę. - wyciągnął dłoń w kierunku przestraszonej Andżeliki.

- Zabiję Cię , obiecuję ! Jak tylko przeżyję ! - dziewczyna podała mu swoją trzęsącą się dłoń.

- Spokojnie. Zamknij oczy...

Ann wykonała posłusznie polecenie.

' Zaufaj mi , zaufaj..' powtarzała w myślach , aby nie spanikować.

Gregor przylgnął do czerwonowłosej obejmując ją w talli.

Stojąc tuż za nią szepnął do jej ucha:

- Teraz powoli je otwórz.

Andżelika

Widok był niesamowity , zapierający dech w piersiach.

Bałam się , a dreszcze nadal przechodziły przez moje ciało paraliżując je.

Ale ten moment , ten cudowny krajobraz był tego wart.

Wart chociażby najmniejszej cegiełki strachu , który czuje człowiek stojąc nad przepaścią.

Przepaść własnego życia.

Dla mnie ową przepaścią były moje decyzję , które z każdym dniem były coraz bardziej odczuwalne w konsekwencjach.

Brak zdecydowania , pomysłu na szczęście czy samą siebie.

Musiałam uporać się z własnym życiem , tak jak teraz dzięki Gregor'owi uporałam się ze strachem.

Właśnie, kolejna rzecz którą zawdzięczam właśnie jemu.

- Co z Sandrą? - zapytałam nadal wpatrując się w oddaloną przestrzeń.

Przez ten cały czas , gdy tylko wyszliśmy z domu chciałam zadać to pytanie.

Pytanie , na które muszę znać odpowiedz.

Nie uzyskawszy jej nie pójdę naprzód ze swoim życiem.

-  Chce , abyśmy dali sobie szansę. - powiedział nadzwyczaj lekkim i przyjemnym tonem.

- A Ty tego chcesz? 

Prosiłam samą siebie , aby odpowiedział. Szczerze , bez zbędnych krętactw.

- Chcę być dla kogoś najważniejszy, więc dlaczego by nie spróbować.

Zamilkłam, a po moim policzku spłynęła łza.

Otarłam ją natychmiast ,by pozostała niezauważona dla szatyna.

Nie pozwolę , żebyś przez moje ' widzi mi się' zmarnował swoją szansę na szczęście.

Widocznie nie jesteśmy sobie pisani.

Thomas dla mnie , ja dla Niego.

Sandra dla Ciebie , a Ty dla Niej ?

Jeżeli to sprawi , że chociaż przez chwilę poczujesz się szczęśliwy...

Nie mam prawa Ci tego odbierać.

Jesteśmy w końcu przyjaciółmi. 

Na zawsze. Bezgranicznie.

- Daj Wam szansę. - powiedziałam nie zgadzając się z tymi słowami.

W głębi serca nie chciałam tego , nie utożsamiałam się z radą , którą udzieliłam.

Ale przecież musiałam coś powiedzieć , cokolwiek.

Coś co nie wzbudzi w szatynie uczuć , które ja zaczęłam odczuwać.

Nie miałam przecież pewności , że to miłość.

Że przyjaźń , która była dla mnie priorytetem przerodziła się w poważniejsze uczucie.

Gregor

Dlaczego to mówisz? 

Dlaczego tak bardzo mnie ranisz.

Tak Ann , Twoje słowa zadają mi ból....

Wraz z Nimi uświadamiam sobie, że moje uczucie do Ciebie nie ma żadnego sensu , że dla Ciebie nie jest nic warte.

Wiesz co boli najbardziej ?

Wieść o tym , że bez względu na to co się stało , Ty nadal traktujesz mnie tylko jak przyjaciela.

A ja?

Mnie to już nie wystarcza ... szczególnie teraz.

Teraz , gdy Thomas odgrywa znów ważną rolę w Twoim życiu.

Życiu , w którym dla mnie nie ma miejsca.

Tak bardzo chciałbym , żebyś powiedziała , że kochasz.

Że z każdym dniem , Twoje serce otwiera się na uczucie do mnie.

Że staję się najważniejszy. 

Nie ma takiej rzeczy , której bym nie oddał za usłyszenie z Twoich ust tego jednego słowa.

Zrobiłbym niemal wszystko.

Ale Ty nie chcesz. 

Nie potrafisz ...

Kochasz kogoś zupełnie innego , wybaczając za każdym razem.

Tylko ile można przebaczać Ann?

Jak bardzo się poświęcić dla szczęścia innych ?

No jak ?

Nie odpowiesz , prawda?

Ja nie zadam Ci tych pytań nie chcąc Cię ranić , a Ty ? 

Będziesz grała jedną z głównych ról w teatrzyku pt. 'Dom'.

Odpowiada Ci to? 

Mężczyzna , dziecko i ...

No właśnie Ann , widzisz gdzieś tutaj miejsce dla siebie?

Dla szczęśliwej i spełnionej Andżeliki.

Wiesz , że to nie możliwe.

Zawsze znajdzie się ktoś , kto nadszarpnie fundament domowego ogniska..

Dobrze wiemy , kim będzie ta osoba, prawda?

Ale Ty znów wybaczysz.

Taka jest miłość.

Chcesz , żebym był z Sandrą, bardzo proszę.

Zrobię to dla Ciebie, żebyś przez chwilę mogła być szczęśliwa czując że i jak jestem nieprawdziwie szczęśliwy.

***

Wybiła punkt 20 , gdy znalazłam się nad jeziorem Stubaital , gdzie umówiłam się z Thomas'em.
Ojciec Gregora przekazał mi pomocne instrukcje jak się tam dostać , najprostszą z możliwych dróg.
Przez całą drogę zastanawiałam się jaka może być przyczyna spotkania akurat w takim miejscu.
Tafla zapewne przeraźliwie zimnej wody nie była zbyt zachęcającym krajobrazem.
Zbliżyłam się nieco przestraszona , gdyż nie zauważyłam tam blondyna.
Czyżby coś się stało? 
- Jesteś? - usłyszałam jego głos tuż za sobą.
Odwróciłam się powoli , nieświadoma tego co za chwilę ujrzą moje oczy.
Krajobraz momentalnie rozświetlił się poprzez zapalone lampiony , a Thomas?
Klęczał trzymając małą Lilly na rękach.
Po moich policzkach mimowolnie spłynęły kolejne krople łez.
Zabrakło mi słów, w głowie miałam natłok kolejnych myśli.
Nie potrafiąc ich skupić w jedność podeszłam bliżej.
-  Morgi? - jedyne ze słów , które zdołałam z siebie wykrzesać na tamtą chwilę.
- Wiesz , że nigdy nie lubiłem jak się tak do mnie zwracałaś? - mówił jakby przejętym i nieco zdenerwowanym tonem głosu.
Uśmiechnęłam się zdezorientowana.
- Lilly kochanie. - ukucnęłam , aby wziąć małą w ramiona.
Pocałowałam zaróżowiony policzek dziewczynki nadal uśmiechając się.

Thomas
Obiecałem , że udowodnię swoją miłość , więc tak będzie.
Tym razem nie są to słowa rzucone na wiatr , których nie dotrzymam.
Zrozumiałem , że tylko ona da mi szczęście.
Szczęście , którego potrzebuję zarówno ja jak i Lilly.
Miłość i oddanie , które wzmocnią fundament Naszej rodziny.
 Nie sądziłem , że pokocham kogoś na tyle , aby odważyć się na tak poważny krok , którego nie wykonałem będąc w związku z Kristiną.
Przymknąłem powieki sięgając dłonią do jednej z kieszeni moich spodni.
Otworzyłem czerwone pudełeczko w kształcie serca.
Powoli skierowałem swój wzrok na zaskoczoną Andżelikę.
Po jej policzkach spływały łzy.
Tak zastanawiające mnie krople łez.
Chciałem , żeby były one spowodowane radością, wzruszeniem ...
- Nigdy nie byłem zbyt dobry w wygłaszaniu przemówień , a teraz gdy przyszedł czas na wygłoszenie najważniejszej mowy w moim życiu kompletnie brak mi słów Ann...
Chcę żebyś wiedziała , że dołożę wszelkich starań , żeby Nasze uczucie z każdą nachodzącą chwilą wzmacniało się , żeby Nasz związek oparty był na wzajemnym wsparciu i zaufaniu.
Kocham Cię ... - zamilkłem wdychając do płuc mroźne powietrze.
- Spraw proszę , że będę najszczęśliwszym człowiekiem chodzącym po tej ziemi ...  - wykrztusiłem z siebie czekając na reakcje ze strony czerwonowłosej.
- Zostaniesz moją żoną? - dodałem wyciągając pierścionek z pudełeczka.

Andżelika
Jak mam traktować Twoje słowa poważnie , skoro już tyle razy pozwoliłeś mi zwątpić.
Zwątpiłam w Ciebie , Twoje uczucie , zaufanie , które Ci okazałam...
Nie czuję żadnego wsparcia z Twojej strony od dłuższego czasu.
Zawsze byłeś tylko Ty.
Tak Thomas , od kiedy Cię poznałam najważniejsze było to czego pragniesz, czego chcesz.
Moje zadnie zanikało w zderzeniu w rzeczywistością w jakiej przyszło mi żyć...
A teraz....
Prosisz o tak wiele...
Teraz , gdy pogubiłam się ze swoimi uczuciami , nie wiedząc co będzie dalej.
Jedno słowo , a tak wiele może zmienić.
Dla mnie , dla Ciebie , dla Lilly.
Ona jest najistotniejsza.
Może to pod wpływem miłości jaką czuję do tej dziewczynki , uczucie jakim darzyłam Ciebie powróci? 
Powiedz , że tak będzie. Powiedz , że nie popełniam największego błędu swojego życia.
Błędu , którym będzie nadzieja dana Lilly.
Nadzieja na pełną rodzinę.

- Wstań , proszę. - polka spojrzała na Austriaka ocierając kolejną z łez.
Widząc iż Thomas nie zareagował uklęknęła naprzeciw niego.
- Dla Nas chyba jest już za późno... - szepnęła próbując nie spoglądać na małą dziewczynkę.
- Nic nie czujesz do mnie? Do Lilly? Ann, spójrz mi w oczy... - chłopak uniósł lekko podbródek czerwonowłosej ku górze , by ich spojrzenia zjednoczyły się.
- Kocham Lilly najmocniej jak tylko to możliwe... - zaczęła , lecz blondyn natychmiast jej przerwał.
- Więc daj Nam szansę , daj szansę Lilly na życie w szczęśliwej rodzinie. 
- Dobrze. - szepnęła po chwil zielonooka wyciągając swoją dłoń.
Morgenstern założył pierścionek na serdeczny palec prawej dłoni Andżeliki składając na nim delikatny pocałunek.
 Ann 'porwała' małą w swoje ramiona tuląc mocno do siebie. 
Jej wzrok utkwił na biżuterii zdobiącej jej dłoń.
...
Kolejne lampiony rozświetliły się ukazując mały nakryty stolik przyodziany w śnieżnobiały obraz.
Thomas podszedł do mężczyzny stojącego na uboczu z okazałym bukietem czerwonych róż.
Kelner z uśmiechem podał je skoczkowi znikając za osłoną nocy.
- Proszę to dla Ciebie ... - szepnął podając bukiet czerwonowłosej, która w geście podziękowania musnęła jego policzek.
Kilka minut później do stołu podano wcześniej zamówione przez blondyna potrawy.
- Co robi tutaj Elle? - Ann wskazała ręką na sylwetkę przybliżającej się kobiety.
- Jest późno , więc Lilly powinna odpocząć nie sądzisz kochanie? - Thomas pocałował małą królewnę powierzając jej bezpieczeństwo znajomej opiekunce.

  ----------------------------------------------------
Na tym zakończmy ten rozdział.
Zmieni się wiele , oj zmieni ...
Ale czy na lepsze?
Nie odpowiem.
Rozdział z dedykacją dla Pauline.
Dziękuje za poświęcony czas , który ofiarowałaś czytając tą historię od początku.