To piękne, gdy w trudnych chwilach jest ktoś, kto potrafi doprowadzić Cię do szczerego uśmiechu.

Gregor

Kolejne dni upływały , a ja nadal nie przestawałem myśleć.

Wewnątrz siebie tłumiłem ból , żal i rozgoryczenie...

Dodatkiem , który pojawił się nieproszony była tęsknota.

Dobiło mnie to jeszcze bardziej.

Dlaczego życie nie jest ' szczęśliwym happy endem'?

Ale czy wtedy byłoby coś warte?

Pytanie na które nie znam odpowiedzi.

Sądziłem , że przychodząc tu odetchnę , pozbędę się tak niechcianych emocji.

Pomyliłem się.

Przecież ta skocznia , to miejsce było związane nie tylko ze mną.

Byliśmy tu razem nie raz ...
Może to był powód , przez który nie potrafiłem zapomnieć, oddalić od siebie tego wszystkiego...
Wyczuwałem jej obecność , bliskość , zapach...
Ale było to tylko złudzenie , które pozwalało mi przetrwać ten czas.
 ...
Zastanawiałem się czy utrudniając Nasz kontakt postępuje słusznie ...
Czy nie prościej byłoby porozmawiać , wytłumaczyć , może zrozumieć?
Ale czy prostota jest czymś czego potrzebuje?

- Wiedziałam , że Cię tu znajdę... - z rozważań wyrwał mnie głos.
Jej głos...

Andżelika
Jest tu , tak blisko mnie ...
Obok. 
Usiadłam zadowolona na belce na której siedział Mój szatyn.
  Nie zaszczycił mnie nawet jednym spojrzeniem. Nie wspominając choćby o uśmiechu. 
Wtedy wiedziałam już , ze nie będzie łatwo , że negatywne emocje wciąż unoszą się w powietrzu...
W sercu poczułam ból ...
 To nie był ten sam Gregor, który zawsze witał mnie promiennym uśmiechem, po czym zamykał w uścisku swoich silnych ramion. 
- Po co tu przyszłaś?- zapytał w końcu nadal na mnie nie patrząc.
Zamilkłam.
Właściwie czego ja oczekuję od tej rozmowy...

Co chcę poprzez nią osiągnąć?

Cel jest niby jeden,konkretny.

Przyjaźń.

- Tak trudno Ci na mnie spojrzeć? - odezwałam się z nadzieją na jakikolwiek konkretny odruch z jego strony. 

- Gregor , proszę ... - kładąc swoją rękę na jego zimnych dłoniach nie przypuszczałam , że niemal natychmiast uwolni je z uścisku.
- Nie tak dawno siedzieliśmy tu razem , pamiętasz? - zaczęłam patrząc na Niego. -  Nie potrafię zapomnieć o tym co się wydarzyło... Początkowo nie chciałam tej pamięci, nienawidziłam jej, chciałam ją zniszczyć, zabić, pogrzebać, ale z czasem jednak przyzwyczaiłam się do niej co nie znaczy, że przestała boleć.
 Najbardziej rani poprzez drobiazgi...
Gdy dobiegają mnie dźwięki piosenki, którą razem słuchaliśmy, gdy ktoś wymieni tytuł filmu, o którym rozmawialiśmy, gdy gdzieś usłyszę Twoje imię, wciąż tak bliskie memu sercu...
Wiesz... Tęsknota to chyba najdziwniejsze uczucie na świecie. Z jednej strony obumierasz, bo jest tak silna, że nie możesz funkcjonować normalnie , a z drugiej strony to dzięki niej uświadamiasz sobie jak bardzo Ci kogoś brakuje...
...
Miałam wrażenie, że rozmawiam sama ze sobą , że wszystko co chce powiedzieć , za co przeprosić nikogo prócz mnie nie obchodzi. 
Gregor milczał jakby to była jego odpowiedz.
Odpowiedz na zadany przeze mnie ból.
- Daruj sobie te bzdury.- zabrał w końcu głos , którego ton znacząco się różnił od delikatnej barwy do której mnie przyzwyczaił.
- Bzdury? - odpowiedziałam zdziwiona.
- Myślisz , że po raz kolejny Uda Ci się , tak ?
Przyjdziesz tu, powiesz kilka miłych słów , a naiwny Gregor Schlierenzauer puści wszystko w niepamięć...
Nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz! 
- To nie tak Gregor , pozwól mi wytłumaczyć... - wtrąciłam.
....
- Teraz to Ty mnie posłuchasz! I dobrze radzę staraj się zapamiętać , bo dwa razy powtarzał nie będę! - po raz pierwszy jego czekoladowe tęczówki skierowały się w moją stronę.
Ich wyraz ... ta znaczna różnica , którą od razu zauważyłam..
Nie odzwierciedlały już nic , zupełna pustka.
Czułam się tak obco spoglądając w ich głąb.
 - Jakim prawem mówisz o tęsknocie , o bólu z Nią związanym ...Nie wiesz jak się czuję! Jak poczułem się tamtego dnia , gdy odebrałaś mi wszystko...
Tak, dobrze słyszysz. Wszystko!
Nadzieję , dzięki której funkcjonowałem normalnie , bliskość , której potrzebowałem aby przetrwać kolejne dni , miłość , bez której życie jest nic nie warte...
Przyjaźń i zaufanie...
Wszystko to skreśliłaś.
Zniszczyłaś mnie Ann. Nic już nie ma dla mnie znaczenia.
- Przepraszam. - tyle zdołałam z siebie wydusić , gdy po moim policzku spłynęła łza.
Nie kontrolowałam już swojego ciała , emocji...
 '  Nigdy nie chciałam Cię skrzywdzić' powtarzałam w myślach , próbując nie dopuścić do siebie tych słów.
- Pozwól mi to jakoś naprawić... - moja twarz całkowicie pokryła się łzami , których nie potrafiłam już ukryć...
Szatyn zaśmiał się ironicznie spoglądając na mnie.
- Wiesz ... moja miłość do Ciebie ... jej już właściwie nie ma. 
Jesteś taka żałosna! - odszedł zostawiając mnie samą.
 ...
Czy ja naprawdę na to zasłużyłam ?
Zasłużyłam na takie traktowanie, na spojrzenie pełne pogardy ...
Na tak mocne słowa , które wypowiedział człowiek tak ważny dla mnie.
Mój przyjaciel.
Zrobiłabym wszystko , żeby cofnąć czas , nie dopuścić do tej cholernej sytuacji w hotelu , uniknąć niepotrzebnych słów...
Ale nie mogę! Nic już nie zmienię!
Skrzywdziłam Cię nieświadomie... Jak długo karzesz mi za to pokutować?
...
Zmierzałam w stronę rodzinnego domu Gregor'a , gdzie czekała Madzia.
Nie zwracałam uwagi na to co dzieje się dookoła...
Kolejne nadchodzące połączenie , tak zbędne w tamtej chwili.
Thomas.
Spojrzałam na wyświetlacz.
' Ten to zawsze wybierze odpowiedni moment...' - pomyślałam. 
Zignorowano.
Dochodziła 20:00 , gdy dotarłam pod budynek gdzie czekała na mnie Maddy i Michael.
Hayboeck? ...
Otarłam twarz podchodząc bliżej.
- Kochana co Ci jest? - blondynka przytuliła mnie mocno do siebie.
Tego teraz potrzebowałam , wsparcia i zrozumienia.
 - Możemy już jechać? - wyszeptałam wyswobadzając się z jej uścisku.
We trójkę wsiedliśmy do czarnego Audi.
Moje spojrzenie utkwiło w białych okiennicach znanego budynku.
Pożegnałam je przymrużeniem powiek , po czym samochód ruszył.
Kolejny raz usłyszałam dźwięk nadchodzącej wiadomości...
' Gdzie Ty jesteś?! Jak ostatni kretyn czekam w tej restauracji .. Pytanie jak długo jeszcze?! ' - odczytałam.
- O cholera! - krzyknęłam patrząc z niedowierzaniem na urządzenie.
- O co chodzi Ann ?- odezwał się Michael.
- Zapomniałam o kolacji z Thomas'em... - odpowiedziałam spuszczając wzrok. - Przecież on nie da sobie tego wytłumaczyć?...
- Nie mów nic o Schlieri'm! - wrzasnęła blondynka odwracając się do mnie.
- Nie mam nawet takiego zamiaru ... Michi.. - zwróciłam się z prośbą o pomoc do blondyna kierującego pojazdem. - Proszę wymyśl coś.
- Nie mieszaj mnie w to... Kłamstwo w stosunku do mojego przyjaciela? Nie ma mowy  Ann.
- Hayboeck proszę !
...
- Jak Ty to sobie wyobrażasz?! -  blondyn podniósł ton swojego głosu.
- Kochanie wymyśl coś ... - Madzia spojrzała na swojego ukochanego.
Chciała pomóc swojej przyjaciółce.
 Skoczek spojrzał na swoją dziewczynę , nie potrafił się jej sprzeciwić . Wyciągnął z kieszeni swój iPhone.
- Cześć Morgi , masz chwilę . - zaczął.
- Hej stary , nie bardzo , czekam na Ann - odpowiedział podirytowany.
- Chodzi mi właśnie o Andżelikę .. bo widzisz. Magda ma problem , w którym ja nie potrafię jej pomóc , dlatego jest teraz z Twoją dziewczyną ... - Austriak świadomie skłamał swojego najlepszego przyjaciela.
- Jak to ? ... Dlaczego nie zadzwoniła , nie napisała... Michi Ty coś kręcisz?!
- Nie ... dzwonię tylko , żebyś się nie martwił , Ann jest z Nami . - chłopak rozłączył się zdenerwowany.
- I co? - zapytała jedna z polek.
- Pierwszy i ostatni raz. - odpowiedział z wyczuwalnym wyrzutem w głosie.

***

 - Andżelika masz gościa. - około 23:00 do sypialni polki weszła Maddy , a tuż za Nią rozwścieczony Austriak.
- To , że mnie okłamujesz mogę przyjąć do wiadomości , ale wciąganie w te swoje historię moich przyjaciół nie wchodzi w grę! - krzyknął przyglądając się czerwonowłosej polce.
- O czym Ty mówisz?...  - Ann znalazła się obok skoczka.
- O czym ?! Czytaj ! - Thomas wyciągnął z kieszeni telefon , podał urządzenie dziewczynie.
' Słyszałem , że zakazałeś swojej dziewczynie kontaktów ze mną ... szkoda , że nie potrafisz tych zakazów wyegzekwować.'
- Musiałam z Nim porozmawiać... 
- Chyba wyraziłem się jasno mówiąc , że nie życzę sobie Waszych kontaktów! Jak ja mam Ci ufać Ann...
- To było Nasze pierwsze i ostanie spotkanie. Więcej ich nie będzie... - oznajmiła polka siadając na łóżku.
Sama nie wierzyła w to co powiedziała.
Ostatnie? Czy to jest w ogóle możliwe? 
Takie realne...
Tak bliska osoba Naszemu sercu staje się z chwili na chwilę obca...
- O czym Ty mówisz?! - Morgenstern zbliżył się do polki.
- O tym , że Gregor nie chce mieć ze mną nic wspólnego! Zadowolony ! - krzyknęła Andżelika ukrywając swoją twarz w dłoniach.
- Zdecydowanie tak! - Austriak nie ukrywał swojego zadowolenia. Delikatnie objął czerwonowłosą dziewczynę.
Polka milczała , żadne słowa nie odzwierciedlą jej smutku , żalu związanego ze stratą jednej z najbliższych osób w jej życiu.

***
- Od początku Ci mówiłam , że to nie jest dobry pomysł. - oznajmiła Ann wsiadając do autokaru narodowej reprezentacji Austrii, którym razem ze swoim chłopakiem i innymi skoczkami miała udać się na konkurs rozgrywany w Oslo.
- Może przestaniesz w końcu narzekać i zaczniesz cieszyć się Naszym wspólnie spędzonym czasem - odezwał się blondyn idący tuż za Nią.
- Przecież się cieszę ... - powiedziała jakby do siebie.
Wewnątrz autokaru znajdowali się już Stefan , Manuel i Thomas.
- Cześć chłopcy!  - Andżelika przywitała się z każdym muśnięciem policzka...
- Ann , zagrasz z Nami? - zaczął Kraft , podając przyjaciółce niewielki joystick.
- Myślisz , że potrafię? - dziewczyna wzięła do rąk urządzenie siadając obok.
- Jesteś w drużynie ze mną i Morgi'm , a Manu , Dithart i Kofler to Nasi przeciwnicy. - skoczek pokrótce wyjaśnił koleżance zasady obowiązujące w grze wyścigowej po czym rywalizacja rozpoczęła się.
...
- Musisz teraz wygrać z Dithart'em , bo inaczej ucierpi Mój honor , moje poczucie wartości - Kraft zaczął panikować , nerwowo poruszając się po ' salonowej kanapie'.
- Kochanie co właściwie zyska zwycięzca? - polka spojrzała na Thomas'a.
Morgenstern skierował wzrok na Andżelikę , wzruszając ramionami w geście niewiedzy.
-  Nic ... - wtrącił się Kofler.
- O nie!... Tom mam dla Ciebie propozycje... jesteś pewien swojej wygranej?
- Jeszcze pytasz! - blondyn uśmiechnął się triumfalnie.
- Skoro tak to zgodzisz się na moją propozycję ... - Ann uśmiechnęła się na samą myśl o możliwości zwycięstwa. -  Pokonana drużyna ma za zadanie odtańczyć refren piosenki ' Ai, se eu te pego' - zamyśliła się. -  W samej bieliźnie przed autokarem. - dodała.
- Stoi! - Dithart wyciągnął w jej kierunku swoją dłoń. 
- Spróbuj tylko przegrać głąbie! ... Żywy stąd nie wyjdziesz! - przekrzykiwali się wzajemnie Andreas z Manuel'em.
Andżelika uścisnęła dłoń rywala.
Walka była dość wyrównana do samego końca.
Tuż na ostatnim okrążeniu chłopak zwiększył swoja przewagę nad Andżeliką ...
- Ann! Nie będę robił z siebie klauna! - krzyczał szatyn , widząc zaistniałą sytuację.
- Spokojnie Krafti , dziś oddasz tą przyjemność innym. - odpowiedziała Andżelika.
- Cześć! - do pomieszczenia wszedł Gregor , który przed momentem wsiadł do pojazdu.
- Zamknij się! - wydarł się Manu oczekujący niecierpliwie na werdykt.
Najstarszy ze skoczków wytłumaczył zaskoczonemu Schlieri'emu , powody tak ' gęstej' atmosfery w salonie.
Chłopak dołączył z zaciekawieniem do pozostałych.
Bolid ' prowadzony' przez Andżelikę przekroczył linie mety równo z pojazdem rywala.
Nadszedł czas oczekiwania na ogłoszenie wyniku, który przeanalizował system.
Na ekranie wyświetliła się nazwa drużyny zwycięskiej.

'  Gold Chicken '

- Najlepsi! - krzyknęła Ann składając na ustach swojego chłopaka namiętny pocałunek.
 Najmłodszy ze skoczków rzucił się na ową dwójkę ze szczęścia.
Andżelika odsunęła się od Thomas'a przytulając się do kolegi z team'u.
- Czas na nagrodę! - Stefan skierował swoje spojrzenie na przeciwników, którzy z niedowierzaniem spoglądali na tablicę wyników.
Gregor podszedł do uradowanych zwycięzców.
Pogratulował wszystkim oprócz przyglądającej się mu Andżelice.
Polka wtuliła się w ramiona swojego chłopaka , wychodząc na zewnątrz.
- Musimy to uwiecznić!- szatyn wziął ze sobą aparat.
- Gregor muszę je mieć! - dodał patrząc na przyjaciela Kraft.
...
- Może spodnie chociaż zostaną ? - Kofler podszedł do Morgie'go. - Thomas proszę...
- Ann... - Blondyn zwrócił się do swojej dziewczyny obejmując ją w talii.
- Nie ma mowy Andi... trzeba było pomyśleć o tym zanim się zgodziliście. - odpowiedziała Andżelika.
-  Dithart baranie! Kretynie ! Obiecuję ... nie daruje Ci tego - wrzeszczał Kofler ściągając kolejne ze swoich ubrań.
- Manu a Ty na oklaski czekasz? - polka zbliżyła się do skoczka. - Może Ci pomóc ?  - uśmiechnęła się.
- Kochanie ... - Thomas podszedł do Niej. - Poradzi sobie bez Twojej pomocy.
Trójka skoczków ustawiła się przed autokarem z nietęgim minami.
- Fettner ściągaj te spodnie! - wrzasnęła Ann śmiejąc się bez ustanku.
Chłopak posłusznie zdjął dolną część garderoby , rzucił ją w kierunku stojącego szatyna.
Schlierenzauer uwieczniał każdy moment w obiektywie swojego aparatu.
- ' Nossa, nossa...
Assim você me mata
Ai, se eu te pego,
ai ai, se eu te pego....' - zaczął śpiewać Stefan kołysząc się w rytm muzyki.
- Delícia, delícia - Andżelika dołączyła się ,  naśladując kolegę z reprezentacji.

.....
.....
Po wykonanym zadaniu chłopcy czym prędzej zniknęli za drzwiami autokaru.
Andżelika weszła tuż za Nimi...
- Te zdjęcia to bestseller !  - wrzasnął Stefan oglądając fotografię na sprzęcie kolegi.
Andżelika oparła swoją głowę na kolanach Morgenstern'a.
Jej myśli nadal krążyły wokół ignorującego ją Schlierenzauer'a.
-  Może czego się napijemy? - odezwał się Dithart , zakładając koszulkę.
- Z Tobą ? ... Zawsze! - Ann uniosła się , by po chwili znaleźć się obok Thom'a szukającego w prowizorycznej kuchni jakiegokolwiek trunku.
- Mam! - skoczek wyjął z szafki znany austriacki likier Mozart Amade. - Ktoś się do Nas dołączy ? - zwrócił się do kolegów.
- Ja! - wrzasnął Kraft kładąc na ' stół kuchenny '  trzecią szklankę.
Szatyn rozlał pierwszą kolejkę ...
- No to zdrowie! - uniósł ją ku górze.
-  Pachnie jak czekolada ... - odezwała się polka.
- Likier ten ma smak czekoladowo-pomarańczowy kochanie.... i nie radzę Ci go pić , jest cholernie mocny. - Thomas usiadł obok czerwonowłosej chcąc mieć kontrolę nad ilością spożytego przez Nią alkoholu.

-----------------------------------
PLANICA! ♥
' ...Ciekawi mnie co byś zrobił , gdybyś odebrał telefon i dowiedział się , że mnie już nie ma...'