'... Pomyślałeś kiedyś o mnie? Tak bezinteresownie? Przynajmniej raz? Tak na dobranoc? Chciałabym to wiedzieć...'

Gregor

 Razem z Kofler'em wyszliśmy się przewietrzyć nie chcąc dalej wgłębiać się w wyczyny Dithart'a i Hayboeck'a.

Gdy po jakimś czasie pojawiliśmy się na sali , uczestnicy imprezy wyraźnie oklaskiwali schodzących z parkietu znanych mi ludzi.

Byłem wyraźnie zaskoczony zaistniałą sytuacją.

Podążyłem w stronę mojej dziewczyny , która widząc mnie natychmiast spuściła wzrok udając się do stolika...

Tuż za Nią szedł Morgenstern.

Usiadłem obok próbując przytulić , nie reagowała.

Zaniepokoiłem się , ale próbowałem dalej...

Położyłem swoją dłoń na kolanie dziewczyny , delikatnie ściskając...

Spojrzała na mnie , wyraźnie zmieszana , uśmiechnąłem się składając na jej ustach pocałunek.

Już po chwili przerwała Go chwytając w dłonie szklankę, aby zająć czymkolwiek swoje wargi .

Zdążyłem zauważyć , że moje starania nie uchodzą uwadze blondyna , który przygląda się Ann z wyraźną uwagą.

Odłożyłem trunek dziewczyny na jego dawne miejsce po czym musnąłem subtelnie jej szyję , powoli podążając w kierunku jej słodkich ust.

Andżelika tym razem nie protestowała , ale czułem że nie podziela mojej namiętności.
Gdy zakończyłem ową pieszczotę Thomas'a nie było wśród Nas.

- Możemy już iść? - odezwała się Ann wstając z miejsca.
Skoczek pożegnał się z pozostałą częścią drużyny po czym oboje wyszli z klubu.
...
- Dokąd jedziemy ? - zapytał mężczyzna około 40-stego roku życia , gdy oboje wsiedli do pojazdu.
Gregor podał adres swojego mieszkania.
Samochód ruszył.
- Wolałabym jechać do siebie... - wyszeptała polka.
- Dlaczego ? - odpowiedział krótko szatyn obejmując dziewczynę.
Andżelika nie odpowiedziała, zatopiła swoje spojrzenie z przenikające krajobrazy za szybą poruszającego się pojazdu.
...
Pierwsze swoje kroki Andżelika skierowała do łazienki.
Chłodny prysznic pozwolił choć na chwilę zagłuszyć miotające się wewnątrz uczucia...
Ubrana w czarną koszulkę skoczka udała się do sypialni.
 Schlieri zbliżył się znacznie do dziewczyny , gdy ta tylko położyła się w aksamitnej pościeli.
Jego pocałunki stawały się coraz śmielsze ...
Szyja...
Ramiona , z których powoli osuwał tkaninę.
Jego dłonie błądzące po ciele dziewczyny.
- Gregor , proszę....- szepnęła Ann odsuwając się.
- Co się dzieje? - odpowiedział nie przerywając czynności.
- Jestem zmęczona. - odwróciła się , szczelnie okrywając kołdrą.
Gregor opadł na plecy , jego wzrok utkwił w odbijającym się świetle na suficie.
Milczał.
...

Thomas
Pozostałą część nocy spędziłem na rozmyśleniach...
Najlepszym azylem dla moich myśli było znajdujące się nieopodal mojego domu jezioro , na które rozciągał się widok z tarasu.
Przysiadłem na jednym z większych kamieni wlepiając swój wzrok w gładką tafle wody.
Dzisiejszy wieczór uświadomił mi bardzo wiele.
Moje uczucia stawały się coraz silniejsze....
Z dnia na dzień miłość do polki potęgowała w siłę...
A dzisiejszy pocałunek?
Utwierdził mnie w przekonaniu , że warto walczyć do końca o swoje szczęście!
Nie mogąc zapanować nad emocjami wyciągnąłem swój telefon z zamiarem połączenia się Andżeliką.
Na wyświetlaczu widniała 08:32 .
Wybrałem dobrze znany mi numer czekając na odpowiedz.
...
 - Ann... ja nie potrafię zapomnieć o Naszym pocałunku , nie chce rozumiesz! ... Ann jesteś tam ? - oznajmiłem spokojnym tonem , gdy zauważyłem odebrane połączenie.
Nastała cisza.
Rozmowa została zakończona.

- Co Ty sobie Kur*a wyobrażasz! - do sypialni wpadł rozwścieczony szatyn trzymając w dłoni telefon czerwonowłosej polki.
- Gregor , ale o co chodzi? - Andżelika usiadła na łóżku przecierając oczy. - Nie rozumiem.
- Jesteś , aż tak głupia czy tylko udajesz?! Myślałaś , że się nie dowiem ! - wrzeszczał nie dając dojść do słowa dziewczynie.
- Kochanie... ale .. Gregor - próbowała bezskutecznie.
- Historia zatacza koło tak ?! Teraz czas na Morgensterna?!  - szatyn rzucił urządzenie na łóżko , po czym opuścił pomieszczenie.

Ann zerknęła zdezorientowana na spis ostatnich połączeń ' Thomas' , złożyła wszystko w jedną całość.

- Schlieri! - krzyknęła biegnąc za chłopakiem - Wytłumaczę Ci wszystko!
Schlierenzauer nie reagował na próby zatrzymania. - Nie chcę Ci tu widzieć jak wrócę! - krzyknął trzaskając drzwiami.

...
- Gregor! - Andżelika wybiegła za skoczniem zatrzymując Go , gdy wsiadał do pojazdu. - Przecież to wszystko da się wyjaśnić. Posłuchaj mnie , proszę! - stanęła na przeciw blokując mu drogę.
- Wystarczy tylko obecność tego kretyna , a Ty zapominasz o Naszych uczuciach! Co tu wyjaśniać! - skoczek odepchnął dziewczynę. -  Idź do Niego i po raz kolejny pokaż jaka na prawdę jesteś! Kłamliwa i interesowna! - Austriak wsiadł do samochodu. Odjechał.

Andżelika 
Zastanawiałam się ile jeszcze razy popełnię ten sam błąd!
Ile razy spowoduje , że tak ważne dla mnie osoby będą cierpiały.
Wszystko z mojej winy...
Moja obietnica nie wiele się miała do mojego zachowania.
Może byłoby lepiej gdybym w ogóle jej nie złożyła.
Stojąc na podjeździe patrząc na oddalający się samochód po raz pierwszy pomyślałam , że może lepiej byłoby gdybym wyjechała z Austrii , a może i wcale się tam nie pojawiła.
 Poczułam obecność dobrze znanej mi osoby, a gdy odwróciłam się utwierdziłam tylko swoje przekonanie.

- Thomas - szepnęłam widząc przed sobą postać Austriaka.

Blondyn objął mnie delikatnie. Milczał.

Przymknęłam powieki czując ogarniające moje ciało zimno...

- Zrób coś dla mnie , proszę...- zaczęłam 

- Co tylko chcesz. - odpowiedział spoglądając na mnie.

- Zabierz mnie do domu...

...

Morgenstern wykonał posłusznie moją prośbę.

Całą drogę przebyliśmy w milczeniu.

Czułam na sobie jego spojrzenie , ale nie reagowałam.

Nic nie było już ważne.

Morgi podążył za polką do mieszkania , aby upewnić się , że wszystko jest w porządku.

W kuchni przebywała Maddy z Michaelem. 

Dziewczyna zaniepokoiła się widząc swoją przyjaciółkę w samej koszulce.

Pobiegła za Nią do sypialni.

Thomas przywitał się z Hayboeck'iem , który zaproponował Morgi'emu kawę.

Obaj siadając do stołu usłyszeli krzyki Madzi.

- Thomas! Michi! 

Mężczyźni natychmiast skierowali się do pomieszczenia , z którego dobiegał głośny krzyk.

Maddy

Z myślą , że Andżelice potrzebna jest rozmowa skierowałam się do jej sypialni.

Oniemiałam , gdy wchodząc zauważyłam , że moja przyjaciółka pakuje swoje rzeczy.

Wszystkie rzeczy.

Przyswoiłam tylko jedną krótką wiadomość:

- Wracam do Polski!
 ...

- Kochanie co się stało?! - krzyknął wpadając do pokoju zaniepokojony blondyn.
Zamilkł na widok pakującej się Ann.
- Andżelika? Co to ma znaczyć? - odezwał się Thomas , zabierając z dłoni dziewczyny kolejne ubrania.
- To co widzisz. - odpowiedziała powracając do wykonywanych wcześniej czynności.
- Ona chce wrócić do Polski - szepnęła Madzia wtulając się w ramiona swojego skoczka.
- Co?! - krzyknęli obaj.
- Nawet nie myśl , że ktoś pozwoli Ci stąd wyjechać Ann! - wrzasnął Hayboeck podchodząc do polki.
- Wybacz , ale Twojej zgody nie potrzebuje. - oznajmiła oschle nie zwracając na niego uwagi.
- To przez Niego chcesz wyjechać tak ! - wtrącił Thomas kierując się w stronę wyjścia. - My już sobie porozmawiamy, szczeniacki kretyn! - wrzasnął.
- Michael nie pozwól na to , żeby Thomas rozmawiał teraz z Gregor'em. To nie ma sensu , proszę. - tym razem dziewczyna spojrzała na blondyna.
Michael udał się za przyjacielem.

- Ann ... - Maddy zbliżyła się do przyjaciółki - dlaczego chcesz wyjechać? 
Andżelika usiadła na łóżku skrywając swoją twarz w dłoniach.
- Gdybym tu nie przyjechała wszystko byłoby w porządku... - zaczęła. - Krzywdzę tak ważne dla mnie osoby ... Thomas , Gregor oni zasługują na szczęście.
- A Ty na nie nie zasługujesz? - wtrąciła blondynka obejmując swoją rodaczkę.
- Nieustannie robię coś nie tak sprawiając innym przykrość , a to nie powinno mieć miejsca.
Złożyłam ... tak ważną dla mnie obietnicę , a nie potrafię się do Niej zastosować.
Czas wrócić do domu , do rzeczywistości od której próbowałam uciec!
- Tu potrzebna jest szczera rozmowa z chłopakami.
Wyjaśnicie sobie wszystko. Będzie dobrze! - próbowała pocieszyć przyjaciółkę.


W tym samym czasie.

- Thomas ! Stary czekaj! - blondyn zatrzymał swojego przyjaciela tuż przy samochodzie.
- Nie daruje mu , rozumiesz! - krzyczał - Jeżeli Andżelika wyjedzie ... - zamilkł.
- Ona nie radzi sobie z uczuciami , dlatego chce wyjechać. To nie jest wina Gregor'a.
Wróć ze mną do mieszkania. - próbował nakłonić przyjaciela.

Gregor 
Po raz kolejny zawiodłem się na swoich uczuciach. 
Kolejny raz ulokowałem je w niewłaściwej osobie...
Ann wydawała mi się być kimś wyjątkowym , stworzonym dla mnie.
Sadziłem , że dogadujemy się wręcz idealnie.
Pocałunek , który zniszczył to poczucie.
W tamtym momencie sądziłem , że tylko to się liczy ...
Nie chciałem słuchać kolejnych tłumaczeń mojej dziewczyny , bo po co?
Thomas, Ja... Thomas ... 
Ile to miało jeszcze trwać?!
Siedząc na belce mojej ulubionej skoczni Bergisel emocje zelżały.
Zdałem sobie sprawę , że może moja reakcja była zbyt gwałtowna.
 ...

- Za godzinę mam samolot , podrzucisz mnie kochana ? - Andżelika wstała ocierając swoje łzy.
- To nie będzie konieczne. - wtrącił wchodzący do pomieszczenia Morgenstern. - Madziu możesz zostawić Nas samych ? - zwrócił się do blondynki.
Maddy opuściła sypialnie rzucając spojrzenie w kierunku skoczka.
- Dlaczego chcesz uciec? - odezwał się podchodząc bliżej.
- Nie uciekam.
- A jak to nazwiesz? - mówił cichym , lecz słyszalnym tonem.
Stanął tuż za polką kładąc swoją dłoń na jej ramieniu...
- Zachowam swoje uczucia dla siebie , jeżeli to sprawi , że zostaniesz.- zaczął widząc , że Andżelika nie potrafi odpowiedzieć na zadane wcześniej pytanie.
- Powiedziałem Ci ostatnio , że nie zniosę rozłąki z Tobą , dlatego mój żal skryłem gdzieś głęboko w sobie... Ann! Nie chce mieć szansy na poznanie uczuć , które mnie dopadną jak wyjedziesz.
- Tak będzie najlepiej , zrozum. - wydobyła z siebie , próbując powstrzymać łzy.
- Dla Kogo? - Austriak odwrócił ją w swoją stronę. - Dla mnie? Gregor'a czy może dla Ciebie.
- Dla Nas! - krzyknęła próbując ominąć chłopaka.
Thomas trzymał ją mocno , nie pozwalając na to... - Sama w to nie wierzysz! - przytulił ją. - Daj sobie czas i pamiętaj , że zawsze możesz na mnie liczyć. 
 - Dziękuje Morgi - powiedziała odsuwając się. - Potrzebuje tego wyjazdu. 
- Obiecaj mi , że wrócisz. - ujął dłonie dziewczyny.
Andżelika uśmiechnęła się lekko , po czym wyszła z walizką.
Thomas poszedł za Nią , zabierając z jej rąk torbę.
- Pozwól , że Cię odwiozę.
- Nie utrudniaj tego co i tak jest skomplikowane. - zbliżyła się muskając policzek blondyna. - Dbaj o siebie i Lilly.
...
Andżelika 
Austria, moja kochana Austria! - po moich policzkach spłynęły pojedyńcze łzy.

Uczucie samotności jakie mnie ogarnęło patrząc zza szyby samolotu rozpowszechniło się na całym moim ciele.

Lecąc tu z Polski czułam niepokój przed nadchodzącymi zmianami , a teraz....

Czuję strach przed powrotem , samotnością.

Boję się , że ta ucieczka w niczym mi nie pomoże.

Wiedziałam , że nigdy nie zapomnę tego co spotkało mnie w tym malowniczym mieście.

'Wiecznie przy Tobie nie będą' ... - przypomniałam sobie pierwszą zabawną sytuację z Hayboeck'iem.

' Chciałem tylko sprawdzić zawory' - niezdarny Dithart , na wspomnienie którego kąciki moich ust wyraźnie uniosły się.

' Ann , nie podoba mi się Twoje zachowanie ' - ciągle zatroskany Andreas Kofler , któremu tak wiele zawdzięczam.
' Życzę Ci szczęścia , na które tak bardzo zasługujesz' - drużynowe słoneczko Austria Team'u, bez którego świat nie byłby tak piękny.
Uroczy szatyn o czekoladowych tęczówkach ... wspomnienia o Nim natychmiast porzuciłam.
A Thomas? ... Po Nim została mi Lilly.
Spojrzałam na wyświetlacz mojego telefonu , gdzie widniało zdjęcie małej księżniczki.
- Pozostaje mi nadzieja , że jeszcze kiedyś Cię spotkam! - szepnęła, zamykając powieki.
...
Gdy dojechałam do domu , rodzice byli wyraźnie zaskoczeni moim powrotem.
Ale w Naszych relacjach nie zmieniło się zupełnie nic.
Oni nie pytali wykazując przy tym brak zainteresowania , a ja...
Nie miałam ochoty poprawiać Naszych znikomych relacji.
Rzuciłam się na łózko w moim pokoju , próbując zasnąć.

Gregor

Dochodziła już 23:00 , gdy wracałem do miasteczka. Dobrze zdawałem sobie sprawę , że jest późno , ale musiałem porozmawiać z Ann. 

Wyjaśnić jak bardzo zabolało mnie to zdarzenie , wysłuchać co ma do powiedzenia , może

 przeprosić... 

Zapukałem do drzwi mieszkania czekając na jakąkolwiek reakcję.

...

- Gregor? Co Ty tu robisz? - zapytała zaspana polka otwierając drzwi.

- Muszę porozmawiać z Ann, wpuść mnie proszę... 

- Wejdź , ale Andżeliki nie ma - Maddy posmutniała.

- Jak to ? Gdzie jest? - szatyn spojrzał w oczy blondynki.

- Wróciła dziś do Polski - odpowiedziała opierając się o jedną ze ścian.

Schlieri zamilkł.

 Madzia widząc zasmuconego chłopaka objęła go lekko , po czym wyjaśniła powody wyjazdu Ann.
- To moja wina ! Będąc z dala od Niej jednocześnie zezwoliłem na ten wyjazd! - krzyczał zdenerwowany szatyn.
- Gregor ... ona wróci jak tylko sobie wszystko poukłada. 
- Chyba sama w to nie wierzysz... - skoczek wyszedł z mieszkania.

Thomas

 Już nic nie będzie takie samo...
Nie wiem jak mam na to reagować , jak zachować się pod wypływem tej sytuacji.
Prosiłem , ale ona jednak wyjechała pozostawiając mnie bez nadziei na lepsze jutro, pozwalając na uczucia , które przeszywają moje ciało.
Uczucie tęsknoty , bezradności...
Uczucia , których tak bardzo nie chciałem poznać.
Życie z nimi jest o wiele trudniejsze , jeżeli w ogóle możliwe jest takowe życie.

 ....

Gregor 
 Stałem bezradnie na chodniku jednej z ulic...
Opadające płatki śniegu , przeszywający mróz , rozdygotany wiatr ...
Teraz nic nie miało znaczenia.
- Nie ma jej! Nie ma! - krzyczałem jak tylko najgłośniej potrafiłem! 
Nie zwracając uwagi na pojedynczych ludzi błąkających się po ulicach w niewiadomym celu. 
W środku czułem pustkę, jakby odebrano mi coś na prawdę cennego...
Mój rozum , moje serce nie dało się oszukać.
Dobrze wiedziałem , że wyjazd Andżeliki odegra znaczącą rolę w moim życiu.
Nie chciałem tego...

----------------------------------------------

Połączyłam dwa odcinki w jeden , ażeby nie słyszeć słów ' mógłby być dłuższy ' ;D
Dziękuje za wsparcie i opinie!
...
 
'...Skłamałabym twierdząc, że o nim nie myślę. Myślę. Czasami są taki dni, gdy jest w każdej godzinie, i takie godziny, gdy jest w każdej minucie. Wciąż jeszcze zdarza mi się zasypiać i budzić się z jego imieniem na ustach. Często łapię się na tym, że wypatruję jego twarzy w ulicznym tłumie...'