Każda minuta bez Ciebie wydaje się być godziną , a każda godzina z Tobą mija tak szybko jak minuta ....

Andżelika

Dlaczego on mnie zranił? 

Naprawdę sobie na to zasłużyłam? 

Czy jestem  aż tak beznadziejna...

Wszystko niszczę...

...

Gregor , był tu.

Blisko mnie.

Milczał choć wiedziałam , że ma wiele pytań...

Odpowiedziałabym na wszystkie , zrobiłabym wiele żeby tylko odwdzięczyć się za jego obecność.

Za wsparcie , słowa , gesty...

To jak mnie obejmuje , głaszcze po głowie.

Wiem , że jestem dla Niego ważna.

Chyba nawet najważniejsza.

Dla Niego jednego!

Wzmocniłam mój uścisk , jakby chcąc pokazać , że bardzo Go potrzebuje.
 ...
- Ann! Ann!- do pokoju wbiegł zdyszany Wellinger. - Mam za długi język , zdecydowanie za długi. Wybacz, proszę .  - oznajmił , a tuż za Nim weszła grupa Austriackich skoczków.
Thomas podszedł do polki , która pozostawała nadal w objęciach Schlieri'ego , spuścił wzrok próbując powstrzymać się od zbędnych komentarzy.
- Możecie zostawić Nas samych ? - odezwał się.
Wszyscy prócz szatyna opuścili pomieszczenie.
- Samych - powtórzył Morgi patrząc na skoczka.
- W razie czego będę za drzwiami... - Gregor złożył pocałunek na czole polki , po czym wyszedł.

 - Przepraszam. - wyszeptał blondyn siadając obok dziewczyny.
- Wiesz w ogóle za co przepraszasz?
- Za wszystko. ... Za słowa, moje zachowanie, brak zaufania... Ann wybacz mi. Proszę.
Polka milczała ze wzrokiem utkwionym na twarzy Morgenstern'a.
- Kochanie daj Nam szansę .. - Thomas ujął dłonie Ann składając na nich pocałunek.
- Która to już będzie z kolei... trzecia , czwarta? To nie ma sensu. 
- Nie istotne która. Ostatnia, obiecuje. - Austriak objął mocno dziewczynę.
- Kocham  Cię - wyszeptał.
- A ja kocham Ciebie. - odpowiedziała.
...
Po chwili Andżelika wstała z łózka kierując się na korytarz.
- Chodź! - pociągnęła za sobą zaskoczonego skoczka.
- Gdzie jest Gregor? - zapytała stojących na zewnątrz mężczyzn.
- U siebie. - odpowiedział Wank , patrząc na parę.
Ann podążyła w dobrze znane jej miejsce , lecz po kilku metrach zatrzymała się.
- Dziękuje za wszystko! - wróciła do Niemców składając na policzku każdego z nich pocałunek.
Oboje uśmiechnęli się tylko.
...
- Po co tam idziemy? - ciągłe pytania Morgi'ego nieustannie obijały się w głowie dziewczyny.
- Porozmawiać . - odpowiedziała po raz setny.
- Nie mam o czym rozmawiać z tym ... - zaczął.
- Nie waż się kończyć Morgenstern, bo z Twojej ostatniej szansy pozostaną zgliszcza. - Ann zatrzymała się pod drzwiami pokoju hotelowego.
Zapukała.

***
- Gregor ja wiem , że rozmowa z Thomas'em jest ostatnią rzeczą na jaką masz ochotę , ale to musi się w końcu skończyć. - zaczęła polka wchodząc do pomieszczenia.
- Niby co? - wtrącił starszy ze skoczków.
- Ta chora sytuacja ... i nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię. - dziewczyna spiorunowała wzrokiem Morgi'ego.
Obaj mężczyźni przez dłuższą chwilę milczeli , co spowodowało wewnętrzną złość czerwonowłosej.
- Nie macie nic do powiedzenia ? W porządku... - zaczęła. - Więc posłuchacie mnie.
Thomas... - zwróciła się do swojego chłopaka. - Gregor jest dla mnie bardzo ważną osobą w życiu , bez której nie wyobrażam sobie siebie... jest moją bratnią duszą . Kimś przy kim mogę być całkowicie sobą , rozumiesz? 
Morgenstern stał nieruchomo.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał jakby nie wierząc w to co słyszy.
- To , że jest moim najlepszym przyjacielem i dopóki tego nie zrozumiesz nie mamy żadnych szans na stworzenie czegoś poważnego.
- Rozumiem , ale Ann jaką ja mam gwarancję , że on będzie zachowywał tak jak przyjaciel , bez zbędnych czułości , słów , których z każdą chwilą z jego strony przybywa. - Austriak spojrzał na szatyna.

- Gregor ... - Andżelika podeszła do przyjaciela.

- Zrobię wiele żebyś była szczęśliwa...Jeżeli oczekujesz ode mnie tylko przyjaźni tak też będzie. - powiedział lustrując ją swoimi czekoladowymi tęczówkami.

Polka przytuliła Go szepcząc krótkie' Dziękuje'.

- Thomas. - odezwała się spoglądając na blondyna.
Chłopak wyciągnął dłoń w kierunku kolegi z team'u.
- Tak jak kiedyś nie będzie , ale Nasze kontakty powinny być normalne. - powiedział ściskając dłoń Schlieri'ego.

Gregor
Zrobiłem to tylko i wyłącznie dla Niej. 
Tylko po to , żeby choć przez chwilę była szczęśliwa.
W głębi serca wiedziałem , że na kolejne błędy ze strony Thomas'a nie będę musiał długo czekać...
Nie spodziewałem się jednak , że nie będą to drobnostki.
...
Nie ważne co się stanie  , zawsze będę przy niej.
Moja przyjaciółka może liczyć na moje wsparcie i pomoc.
Moja Ann.

Thomas
Była to ostatnia rzecz , na którą miałem ochotę.
Udawana przyjaźń ze Schlierenzauer'em.
Czy on myśli , że jestem na tyle głupi , żeby uwierzyć w te jego przyjacielskie stosunki względem Ann?
Nie uwierzyłem.
Nadal będę miał Go na oku i przy najbliższej okazji udowodnię , że zależy mu na zniszczeniu Naszego szczęścia.

- Czyli wspólna kolacja? - Ann zaśmiała się , próbując rozluźnić panującą atmosferę.
- Dla mnie bomba! - odpowiedział Schlieri uśmiechając się.
Thomas kiwnął tylko głową na znak zgody po czym chwytając dziewczynę za rękę opuścił pokój.

***
- Musiałeś się tak zachować? - zapytała siadając na dużym łóżku.
- Jak? - chłopak wziął się za odczytywanie wiadomości na laptopie.
- To chyba może poczekać ... - Ann ' zamknęła' urządzenie.
Morgenstern spojrzał na Nią pytającym wzrokiem.
- Możesz traktować Gregora normalnie... chociaż spróbować?
- Mam się zachowywać jak gdyby nigdy nic? 
- Tak... - polka usiadła okrakiem na kolanach skoczka.
- To nie możliwe.
- Spróbuj , proszę .... - dziewczyna złożyła delikatny pocałunek na jego ustach.
- Jak bardzo prosisz?  - Thomas oplótł swoje dłonie wokół jej talii.
- Bardzo.. - Andżelika tym razem namiętnie musnęła jego wargi.
- No nie wiem , nie wiem ... - Austriak uśmiechnął się szeroko.
Polka zamknęła mu usta kolejnym pocałunkiem.

Andżelika

Czułam, jak jego ręka przytrzymuje mój kark, jakby się bał, że lada moment mu ucieknę.
 Druga natomiast ponownie zjechała z pleców, podciągając delikatny materiał , by wylądować na moim nagim udzie. 
Drgnęłam tak, jakby jego dłoń była z ognia. Przesunął ją wyżej, wpatrując się w moje zielone tęczówki z pożądaniem, tak pierwotnym i silnym, które mnie paraliżowało.
 Wstrzymałam oddech, czekając rozpaczliwie na jego dotyk i równocześnie przeklinając się za to. 
A kiedy wsunął palce pod krawędź mojej bielizny, uśmiechnął się z triumfem. Jęknęłam cicho, doskonale zdając sobie sprawę z tego, co odkrył...
...
Jak wielkie było jego zaskoczenie, kiedy jako pierwsza pochwyciłam guzik jego koszuli, a później następny i kolejny. Pchnął mnie delikatnie na łózko ... Rozpiął ostatnie trzy guziki swojej koszuli, a następnie odrzucił ją na jeden z foteli i opadł  tuż obok mnie. Usta Thomasa ponownie odnalazły moje rozgrzane wargi. 
Ułożyłam się wygodniej, opierając głowę o jedną z poduszek. 
Jego usta ześliznęły się po moim policzku i wylądowały na karku. Odchyliłam głowę, jęcząc w duchu, aby nie przestawał. Przesuwał ustami po moim gładkim ciele, aż znalazł miejsce, w którym szyja przechodzi w ramię i... ugryzł ją. 
Wciągnęłam gwałtownie powietrze, a moje ciało wygięło się delikatnie pod wpływem tej niespodziewanej pieszczoty. 
Jednocześnie w pocałunkach Austriaka  pojawił się pośpiech i niespotykana dotąd zachłanność.

Jego usta nadal błądziły po szyi i dekolcie dziewczyny, ręce natomiast zsunęły się po jej ciele, chcąc dotrzeć do ud. 

Ann nie chciała przerwać pocałunku, bojąc się, że w momencie, kiedy ich usta oderwą się od siebie, cała magia pryśnie. Chciała, aby ta chwila trwała....

Dlatego mocno wpiła się w jego usta i pomału się unosiła, idąc w ślady za jego ciałem, a kiedy poczuła, jak jego palce chwytają delikatny materiał, uniosła pośladki, umożliwiając mu tym samym wykonanie kolejnego kroku.

Ręce delikatnie mu drżały, kiedy mocniej zacisnął palce na sukience i powoli, z rozwagą zaczęły unosić materiał ku górze. Jednocześnie wytężył zmysły, oczekując nagłego sprzeciwu z jej strony. Wiedział, że ten krok jest najtrudniejszy. Może przyjść nagłe opanowanie, a wtedy nie będzie w stanie przywrócić tej niesamowitej aury.

Jednak nie był w stanie zastanawiać się nad tym dłużej. Niebieska sukienka, którą miała na sobie, opadła na dywan tuż koło nich.

Małe, ale idealnie ukształtowane piersi. Wspaniały, delikatny brzuch z idealnym wcięciem. I biodra, przez które aktualnie przebiegały cieniutkie paseczki od jej czarnej, koronkowej bielizny. 

Pocałował ją, długo i głęboko, tak, że oboje stracili oddech. Wsunął dłonie pod jej ciało i dotarł do zapięcia od stanika, uwalniając tym samym jedwabiste piersi.

Szybko odrzucił na bok niepotrzebny fragment ubrania i niemalże natychmiast zamknął je w swoich dłoniach. Wciągnął powietrze i przesunął usta do ich wierzchołka, ssąc chciwie sutek i torturując go językiem. 

Andżelika wydała z siebie cichy, zduszony jęk, a on wiedział już, że jest jego. 

Przez chwilę w jego głowie pojawiła się ciekawość, czy taką samą rozkosz dał jej Gregor, ale szybko wyrzucił to gdybanie ze swojego umysłu. 

Zjechał dłońmi niżej i pewnym ruchem, niemalże niezauważalnie, zsunął jej figi.

 Przesunął się delikatnie i wśliznął między jej kolana. Powoli pochylił się i musnął ustami wewnętrzną część jej uda. Wstrzymała oddech i delikatnie się spięła. Uśmiechnął się i przesunął usta odrobinę w górę, przyzwyczajając ją do owego dotyku i chcąc się upewnić, że zdaje sobie sprawę z tego, że zmierza do jej najbardziej intymnego miejsca.

Przeciągły jęk, który wyrwał się z jej ust, doprowadził go niemalże do obłędu. 

 Delikatnie przygryzł skórę na jej udzie... Z satysfakcją przyjął jej wygięte w łuk ciało, które drgnęło gwałtownie. 

Wstrzymała oddech, kiedy jego usta odnalazły jej kobiecość. 

 Wiła się pod nim, błagając tym samym, aby nie przestawał i ponaglając delikatnie.

 Wydała z siebie zduszony okrzyk, a jej dłonie odnalazły jego głowę. Wsunęła palce pomiędzy jego włosy i zacisnęła. Odgięła głowę do tyłu i rozchyliła usta w niemym krzyku błogości. 

Uśmiech triumfu wykrzywił jego twarz w momencie, kiedy zadrżała pod nim i wydała z siebie przeciągły okrzyk rozkoszy.

...

 Jej klatka piersiowa unosiła się w łagodnym, równomiernym oddechu. Malinowe usta były rozchylone, a zielone oczy wpatrywały się w niego z zaciekawieniem. 

Poczuł, jak na nowo ogarnia go podniecenie. Miał przeogromną ochotę ponownie zasmakować jej ust i delikatnego ciała. Poczuł, jak budzi się w nim dzikie pożądanie.

 Właśnie dlatego pochylił się i wpił w jej usta. Nie dbał o łagodność i czułość. Przygryzł zębami jej wargi, a kiedy syknęła z bólu, wbijając jednocześnie paznokcie w jego plecy, zaklął w duchu. Działała na jego zmysły tak niesamowicie, że aż go to przerażało. 

Wystarczył najmniejszy pocałunek Andżeliki , najlżejszy dotyk, a on niemalże szczytował. Odwzajemniła pocałunek z taką samą dzikością. 

Jej paznokcie jeszcze mocniej wbiły się w jego plecy, przyciągając go tym samym do siebie. Przylgnął do niej całym swoim ciałem. Czuł słodki nacisk jej piersi, a z każdą sekundą tracił kontrolę. Otworzył oczy i spojrzał w jej roziskrzone tęczówki. Zobaczył w nich pewność i pożądanie. 

...
- Kochanie kolacja... - wyszeptała polka kładąc swoją głowę na nagim torsie Austriaka.
- Musimy? - skoczek umocnił swój uścisk.
 - Chcemy! 
Andżelika wstała okrywając się jedwabnym materiałem. 
Udała się do łazienki z zamiarem kąpieli.

-----------------------------------------------------------

I jest odcinek , który mimo iż wydaje się pozytywny , dla Ann taki nie będzie... ale to z czasem;D
...
'... I wiesz? Kiedyś przez przypadek uświadomisz sobie, że to ja byłam tą jedną na milion. Tą której nie pozwala się odejść, bo ona nie wraca...'