' ... I nie pytaj Mnie o nią znasz ją doskonale ...'

Ubrana w czarne, obcisłe spodnie i białą rozkloszowaną koszulę czerwonowłosa dziewczyna wraz ze swoim partnerem udała się do hotelowej restauracji , gdzie czekali pozostali skoczkowie.

- Morgenstern coś Ty taki zadowolony? - odezwał się roześmiany blondyn , gdy owa dwójka zajęła swoje miejsca.

 - Widocznie mam powody głąbie. - odpowiedział mu składając pocałunek na szyi swojej dziewczyny.

- Co z jutrzejszym konkursem ? - zapytał Morgi patrząc na najstarszego z Austriaków Kofler'a.

- Odwołany... Czekamy do środy , jeżeli pogoda się nie poprawi wracamy do Austrii. - odpowiedział uśmiechając się.

- To możemy się napić?! - wrzasnął Kraft spoglądając na Andżelikę.

- Stefan przystopuj ... - Manuel szturchnął kolegę.

- No co... Mamy co świętować... Wszyscy jesteśmy w komplecie. Ann, Thomas , Gregor , więc jak?

- Symbolicznie. - wtrącił Dithart.

Po słowach kolegi z team'u cała grupa zaśmiała się głośno.

- I z czego się cieszysz kretynie? - Thom spiorunował wzrokiem siedzącego obok Schlieri'ego.

-  Symbolicznie z Tobą? ... Oczywiście. 

- Jak pić to tylko z Dithart'em. - odezwała się polka wyraźnie zadowolona.

-  Kelner!- krzyknął skoczek unosząc rękę ku górze.

...

- Nie sądzisz , że już wystarczy Di-di ? - Thomas spojrzał na przyjaciela, który spożywał kolejną porcję trunku.
- Coś Ty się tak mnie uczepił Morgenstern.. Lepiej polej koledze. - blondyn nadstawił swój kieliszek.
- Przypominam Ci , że dzielisz ze mną pokój... - odezwał się Kraft napełniając szkło.
- I co w związku z tym ?... nie jesteś w moim typie głąbie. - skoczek zaśmiał się.
- Właśnie , dlaczego Ty właściwie nie masz dziewczyny ? - zaciekawiła się Ann.
Thomas zamyślił się.
- Która normalna chciałaby z nim być... - odpowiedzi udzielił rozweselony Manuel.
- A z Tobą?! Spójrz na siebie pajacu ... - odgryzł się Austriak.
- Ej! Spokój! - wrzasnął Andreas widząc narastające napięcie. - Macie już chyba dość. .. Do łóżek!
- Wiesz Kofler .. - zaczął Stefan wstając. - Po tym rozstaniu to Ty jakiś nerwowy jesteś ... może jakaś imprezka w klubie. Poznasz kogoś , zapomnisz....
- I dasz Nam spokój.. - dopowiedział Dithart.
- Morgi proszę Cię , bo zrobię im zaraz krzywdę... - Andi podniósł się z krzesła kierując swoje słowa do blondyna,
- Jak dzieci.... - skoczek zaśmiał się.
Razem z brunetem wziął pod rękę Dithart'a oraz Kraft'a z zamiarem odprowadzenia ich do pokoju.
Manuel podążył za Nimi w celu asekuracyjnym. 
Andżelika pozostała w towarzystwie Gregor'a.
- Napijemy się ? - chłopak uniósł swój kieliszek.
Polka uśmiechając się uczyniła podobnie.
- Za Twoje szczęście Ann...
- Za naszą przyjaźń , bezgranicznie trwałą ... 
Austriak spojrzał w zielone tęczówki Andżeliki z szerokim uśmiechem...
- Z mojej strony zawsze taka będzie ... - szepnął.
- Wierzę , że tak będzie... - dziewczyna wypiła porcję alkoholu.
...
iPhone Thomas'a wydawał z siebie kolejne dźwięki informując o kolejnej próbie połączenia.
Andżelika spojrzała na urządzenie.
- Sylvia. - wyszeptała patrząc na wyświetlacz.
- Odbierz. - odezwał się szatyn.
- Nie powinnam.
- Może to coś ważnego .. - Gregor próbował przekonać dziewczynę.
Polka naciskając zieloną słuchawkę przyłożyła telefon do ucha.
- Kotku ile razy można do Ciebie dzwonić? - usłyszała głos dobrze jej znanej blondynki.
- Słucham ? - tyle zdołała z siebie wydusić.
Połączenie zostało zakończone.
Ann odłożyła urządzenie na stolik milcząc.
- Wszystko ok ? - szatyn usiadł obok niej wystraszony.
- Tak.
Dziewczyna była wyraźnie zaszokowana.
...
- Jestem już kochanie. - do pomieszczenia wszedł Morgenstern. - Coś się stało? 
- Nie wszystko w jak najlepszym porządku Kotku. - Andżelika wyraźnie podkreśliła ostatnie słowo.
- Dobranoc Schlieri. - musnęła policzek szatyna po czym opuściła restauracje.

Andżelika
Jak ten koszmar ma zacząć się od początku , to przysięgam zabiję Go.
Uduszę własnymi rękami!
Kotku? Co ta pusta blondynka sobie wyobraża...
Numeru zapewne nie pomyliła , bo dzwoniąc dziesiąty raz z rzędu to nie możliwe...
Kotku! 
Boże spraw żeby moje chore podejrzenia okazały się bezpodstawne. 
To nie może się dziać teraz ... teraz , gdy wszystko powoli się układa.
Proszę!

Gregor 
Słysząc z ust Ann imię ' Sylvia' moja wyobraźnia stworzyła własny scenariusz tej historii.
Na samą myśl o tym , że moje przypuszczenia mogłyby się sprawdzić złość zalewała mnie od środka.
Nie przepuściłbym mu tego.
W moich oczach Thomas Morgenstern byłby już skończony,
Jeżeli ośmieli się skrzywdzić Andżelikę , obiecuję że przyglądał się temu nie będę.
Dostał swoją ostatnią szansę...
Ostatnią!
Wstając od stołu spojrzałem na zdezorientowanego blondyna rzucając krótkie 
'- Ktoś próbował się z Tobą połączyć ' po czym wyszedłem.

***
- Dzień dobry kochanie. - uśmiechnięty blondyn złożył na karku swojej wybranki pocałunek. - Czas wstać. 
-  Nigdzie się dziś nie ruszam... - odezwała się mając nadal zamknięte powieki.
- A śniadanie ... chyba nie każesz jeść mi samemu.. - Thomas odwrócił delikatnie polkę w swoim kierunku.
Ann milczała.
- Chodzi o Sylvię tak? ... Wczoraj , gdy wróciłem spałaś nie pozwalając mi wytłumaczyć tego połączenia.  - Andżelika na dźwięk imienia fizjoterapeutki otworzyła oczy.
- Trener zalecił mi dodatkowe masaże , a to należy do obowiązków Sylvii , tylko dlatego dzwoniła. - wyjaśnił.
- Od zawsze zwraca się do Ciebie kotku? - wtrąciła z wyrzutem w głosie Ann.
- To pewnie jakieś przejęzyczenie skarbie... Więc jak ? Wstajesz? 
- Nie jestem głodna. - polka przyległa do Austriaka wtulając się w jego ramiona.
...
 - Dokąd idziesz? - zapytała dziewczyna widząc , że Thomas z ręcznikiem w dłoni wychodzi z pokoju.
- Na masaż.... Będę w pokoju 202 jakbyś czegoś potrzebowała kochanie. - odpowiedział muskając jej policzek.
Gdy Austriak wyszedł z pomieszczenia Andżelika wstała kierując się do łazienki.
Po upływie godziny , była gotowa , aby zejść do hotelowego baru napić się gorącej kawy , która powinna postawić ją na nogi.
Zimowa aura nie wpływała pozytywnie na samopoczucie polki.
Wyciągając z szafki swój portfel zauważyła , że na łóżku leży iPhone Thomas'a.
Urządzenie rozdzwoniło się , a na wyświetlaczu widniała nazwa 'Mama'.
Andżelika myśląc , że sprawa może być pilna odebrała.
- Słucham. - zaczęła.
- Dzień dobry , czy mogę rozmawiać z Thomas'em ? - odezwała się kobieta wyraźnie zaniepokojona.
- Thomas jest obecnie na masażu. Jeżeli będzie Pani tak uprzejma zadzwonić za kilka minut dostarczę mu telefon. 
- Będę Pani bardzo zobowiązana. Do widzenia.

***

Drzwi do pokoju 202 były uchylone , gdy czerwonowłosa polka podeszła z zamiarem zapukania.
Powstrzymała się jednak słysząc rozmowę przebywających w pomieszczeniu osób.
-  Kotku kiedy się zobaczymy?
- Przecież się widzimy , teraz.. - odpowiedział mężczyzna śmiejąc się.
- Dobrze wiesz o co mi chodzi... Tak bardzo pragnę , żebyś znów trzymał mnie w swoich ramionach , pieścił , obdarowywał pocałunkami , pożądał tak jak tamtej nocy w Holmenkollen.
Minęły dopiero trzy dni ,a mam wrażenie jakbyś nie obejmował mnie miesiącami... Thomas zrób coś z tym.- kontynuowała Austriaczka.
Andżelika stała wsłuchując się w kolejne słowa, które z coraz większą ' siłą ' przechodziły przez jej umysł docierając do serca, powodując ból...
Nie wierzyła w to co słyszy...
- Wymyślę coś dziś to się spotkamy , ale chyba najpierw należy mi się jakaś zachęta? 
Po usłyszeniu owych słów , wypowiedzianych przez osobę tak bardzo ważną w jej życiu , polka weszła do środka próbując powstrzymać napływające łzy...
Twarz uśmiechniętej blondynki pozostawała w minimalnym odstępie od twarzy Morgensterna.
 - Wybaczcie , że przeszkadzam w tak uniosłej chwili ... - Ann rzuciła telefon na poduszkę leżącą obok siedzącego blondyna. - Twoja mama próbuje się z Tobą skontaktować , więc bądź łaskaw oddzwonić. 
Po wypowiedzeniu ostatniego ze słów Andżelika wyszła trzaskając drzwiami.

------------------------------------------------------

Pozostawię bez komentarza ;D

...

' Myślisz, że będę płakać za Twoim odejściem? Myślisz, że z każdym dniem będę traciła kolejny kawałek sensu mojego życia? Myślisz, że będę się modliła o to byś wrócił i przywrócił to, czego nigdy już nie będzie? Myślisz, że widząc cię pięć razy w tygodniu będę ukradkiem na Ciebie zerkała i hamowała potoki łez? Myślisz, że jesteś najważniejszą osobą w moim życiu, bez której długo już nie pociągnę? Dobrze myślisz...'