Że niby stara miłość nie rdzewieje ? wiem ;[

Andżelika

Nie mam pojęcia jakim cudem obudziłam się rano obok Gregor'a i Andreas'a.

Ale zrobiłam wrażenie , nie ma co -  pomyślałam.

Dałam się poznać chyba z jednej z najgorszych stron , a może nie było aż tak źle. 

Przecież wszyscy byliśmy wyluzowani , a alkohol tylko podkręcił atmosferę.

Porzuciłam myśli o mojej możliwej kompromitacji.

Gdy reszta team'u rozbudziła się , wzięliśmy się za konsumpcję śniadania.

A może to był i obiad przecież dochodziła już 16:00.

Drugi dzień nieobecności na zajęciach nie był powodem do dumy, ale czego nie robi się dla dobrej zabawy. W końcu naszym zadaniem jest sprawianie sobie przyjemności , a ja będąc tu z Nimi odczuwałam ją.

Andreas

Po treningu wracałem do domu padnięty jak nigdy dotąd. 

Muszę bardziej zadbać o moją kondycję , nie tylko na treningach. 

Wysiłek fizyczny jaki sobie tam funduję to za mało żeby osiągać dostateczne rezultaty.

Jeżeli chodzi o Ann , nie widziałem jej już prawie dwa dni. 

Dzwoniłem nawet wczoraj , ale nie odebrała. 

Napisała tylko , że wszystko jest w porządku , żebym się nie martwił.

Wiedziałem , że zrobiła to tylko po to żebym się odczepił i nie dzwonił więcej.

Miałem nadzieję , że jak wróci wytłumaczy mi wszystko.

Gdy znalazłem się w domu , nadal jej nie było , w pokoju nic się nie zmieniło . 

Notatki jak leżały na łóżku , tak leżą , podobnie jak laptop i ćwiczenia.

Wywnioskowałem po tym, że nie pojawiła się na zajęciach co wyraźnie mnie zdenerwowało.

Z lodówki wyjąłem sałatkę , po czym udałem się do mieszkania Hayboecka.

Gregor

Ann zawaliła przeze mnie drugi dzień zajęć , co nie odbiło się echem w mojej głowie.

Chciałem wracać jak tylko się obudziliśmy, ale ona i reszta uparli się . 

Co miałem zrobić ? Przecież nie mogę jej do niczego zmuszać. 

Z drugiej strony , było mi niezmiernie miło , że Andżelika chce zostać.

Poświęca swój czas dla mnie.

Uwielbiałem w niej to poczucie chwili.

Liczy się to co teraz i tu , nic więcej.

Ostatecznie po kilku godzinach namówiłem ją na powrót.

- Kiedy jesteś wtedy znika strach widzę Ciebie ciągle w moich snach,
gdy całujesz świat się zatrzymuje tylko Ciebie naprawdę potrzebuje.
Wspólnych planów tyle było w nas, dziś na brzegu sam wpatrzony w piach.
Pewnie powiesz mi że jestem słaby , lecz ja bez Ciebie nie daje rady! - zaczęła śpiewać dziewczyna w swoim ojczystym języku. Szatyn , który siedział obok Niej prowadząc pojazd śmiał się co jakiś czas spoglądając na Nią.

- No wiesz co ! - Ann szturchnęła szatyna. - Ja tu do Ciebie z takimi wyznaniami , a Ty co ! - śmiała się.

- Zaciekawiłaś mnie , mów dalej ... co to za wyznania ? - dopytywał.

- Sprawdź , a się dowiesz ! - Andżelika pokazała mu język. Nuciła dalej.

- Tak też zrobię , wariatko ! - oznajmił.

Andżelika przez całą drogę do Seeboden zabawiała Gregor'a swoim talentem wokalnym.

Czuła się tak beztrosko. Jak małe , szczęśliwe dziecko.

Gregor

Widząc Ann taką szczęśliwą i ja byłam szczęśliwy.

Żegnając się z Nią pod domem nie chciałem się rozstawać , ale wiedziałem , że to konieczność. 

Konieczność , która będzie towarzyszyła Nam każdego dnia . 

Thomas

Te cholerne dwa dni poza domem , tak bardzo dawały mi w kość. 

Treningi z całym sztabem ludzi , skoki , siłownia..

Najgorsza była jednak tęsknota za najbliższymi.

Coraz trudniej sobie z Nią radziłem. 

Teraz mając Lily , będąc tak znaczną częścią jej życia chęć bycia przy Moich najbliższych była silniejsza od spragnionych trofeów.

Moja kariera skoczka narciarskiego powoli przegrywała z pragnieniem czynnego uczestnictwa w życiu rodzinnym.

Nie odczuwałem tego wszystkiego jako przegraną . 

Miałem przed sobą życie z moim dzieckiem , z Ann. 

Wspólne przeżywanie cudownych chwil , sytuacji. Wspólne kolacje , rozmowy , spacery zdaję sobie sprawę jak mi tego brakuje.

Zadzwoniłem do mojej Ann. Tylko jej głos mógł sprawić , że poczuję się lepiej.

Dochodziła 9:00 , więc miałem nadzieję , że nie zbudzę jej.

- Słucham ? - oznajmiła zaspanym głosem. 

- Dzień Dobry kochanie. Jak się spało ? - zapytałem uśmiechając się sam do siebie.

- W porządku .  Dziękuje. A Tobie ? Jak treningi ? - mówiła jakby nie była w ogóle zainteresowana Naszą rozmową.

- Ann , wiem , że możesz być zła za ten niespodziewany wyjazd , ale to nie zależało ode mnie. - zacząłem 

- Nie masz nawet pojęcia jak tęsknię za Wami.  - kontynuowałem.

- Wyobraź sobie , że mam - oznajmiła już o wiele przyjemniejszym tonem.

- Kocham Cię , tak bardzo !  - posmutniałem.

- Kiedy wracasz? 

- Jutro około południa. Zobaczymy się ?

- Jasne , daj znać jakby co . Miłego dnia. - Ann rozłączyła się . 

Po chwili otrzymałem wiadomość od mojej wybranki.

' Zapomniałam powiedzieć : ) Kocham Cię bardziej ! Twoja Ann. ' 

Uśmiechałem się do ekranu swojego telefonu.

Dziewczyna bardzo ucieszyła się z faktu rozmowy z Thomas'em .
Nie mogła doczekać się kiedy będzie znów przy Niej , chociaż widziała już przed oczyma jego niezadowolenie na wiadomość o opuszczanych przez Ann zajęciach.
Andżelika przygotowała się , by po chwili pojawić się na uczelni.
Tym razem pozostała do końca wykładów z innymi uczestnikami.
Przed rozejściem się do domów postanowili odwiedzić cyrk , który dziś ostatni raz ma dać pokaz w mieście.
Andżelika była bardzo zadowolona z tego powodu , tym bardziej , że na swojej drodze spotkała Gregor'a.
- Hej przystojniaku ! - przywitała się.
- Ann ! Jak miło. Co tu robisz? - zapytał ściskając dziewczynę.
- Idziemy do cyrku , masz ochotę?
Schlieri uśmiechnął się na znak zgody. Razem z innymi skierowali się na miejsce.
Andżelika sięgnęła po portfel do torby stojąc przy kasie biletowej.
- Nie ma mowy ! - oznajmił szatyn płacąc za bilet dziewczyny.
- Nie zaprosiłam Cię tu , żebyś fundował mi wejściówki , Schlieri ! - Ann oburzyła się.
- W moim towarzystwie nie będziesz za nic płaciła , Ann. to nie grzeczne. - uśmiechnął się łobuzersko.
- Aż taki masz gest tak ? A co jeżeli się nie zgodzę ? - zapytała  krzyżując ręce na klatce piersiowej.
- Wtedy nie będziemy się mogli spotykać , a tego przecież nie chcemy, prawda ? - szatyn pocałował Ann w policzek po czym zaciągnął do środka.

 Gregor

 Było świetnie , dawno się tak nie bawiłem.
Ostatni raz w cyrku byłem kilka lat temu , jako szczeniak fascynujący się klaunami , watą cukrową, psotami .
Teraz sprawa wyglądała inaczej , spojrzałem na ten ' spektakl ' jako dorosły mężczyzna , rozumiejąc ile wysiłku i pracy muszą włożyć w to dzieło artyści.
Jeszcze Ann , była taka uśmiechnięta , dodając mojej wizji uroku.
Jak wracaliśmy do domu śmialiśmy się nieustannie próbując kilku akrobatycznych numerów.
Nic nie wychodziło , ale to nie było najważniejsze.
Spędzaliśmy kolejne chwile razem , szczęśliwe chwile.

- Cieszę się , że mam kogoś takiego jak Ty ! Pomimo wszystkiego co się stało jesteś ze mną sprawiając , że jestem szczęśliwa. Dziękuje Ci za Twoją przyjaźń! - dziewczyna spoważniała na chwilę.
- Ann , będę dopóki mi na to pozwolisz. - zaczął szatyn. - Mogę Cię przytulić?
- Głupio pytasz! Chodź tu ! - Andżelika wyciągnęła w jego kierunku swoje ręce.
Oboje stali wtuleni .

Thomas
Moje szczęście było nie do opisania , gdy wziąłem moją córeczkę w ramiona.
Poczułem jej zapach , mogłem dotknąć jej malutkich rączek , powiedzieć jak bardzo kocham.
Każda z takich chwil była czymś najcenniejszym w życiu dla mnie jako ojca , jako mężczyzny , który ma już cząstkę siebie na tej ziemi.
Tuliłem Lily tak bardzo jak tylko mogłem , chcąc pokazać jej , że już jestem , że nie jest sama . Ma mnie. Kochającego ojca.
Lily była taka spokojna , gdy ją trzymałem. Najpiękniejsza na całym świecie.
Gdy zasnęła usiadłem obok wpatrując się w jej  drobną postać . Każdego dnia dziękowałem Bogu za skarb jakim była dla mnie ona.

Andreas
Te codzienne treningi na siłowni do czegoś się przydały. Poznałem kogoś.
Kąciki moich ust unosiły się na myśl o pięknej szatynce , która była instruktorką fitness.
Cieszyłem się , że i ja będę miał kogoś z kim mogę dzielić swoje radości , smutki czy też zwyczajnie spędzać czas.

Czerwonowłosa dziewczyna na wiadomość o nowej sympatii Koflera wyraźnie ucieszyła się .
Nareszcie zajmie się sobą , swoim szczęściem , życiem .
Mogłoby się wydawać , że była niewdzięczna myśląc w ten sposób , ale przecież żaden człowiek nie chce być kontrolowany , rozliczany ze swoich wyborów , zachowania.
Każdy z Nas ma swoje życie  które powinien przeżyć zgodnie z wyznawanymi wartościami.

 Andżelika
Około 16:00 dostałam wiadomość od Thomas'a , z miejscem Naszego spotkania. Zdziwiłam się , że nie widzimy się w domu , ale cóż to jego decyzja.
Prosto z uczelni udałam się w umówione miejsce, gdzie czekał już na mnie mój blondyn.
Zdjęłam okrycie wierzchnie i dyskretnie podążyłam w jego kierunku. Siedział do mnie tyłem wpatrzony w krajobraz za oknem.
- Przepraszam wolne ? - zapytałam uśmiechając się .
Morgenstern natychmiast odwrócił się , wstał . Bardzo mocno mnie do siebie przytulił.
Milczałam , czułam , że oboje tego potrzebujemy. Po moim policzku spłynęła łza .
Owszem wspaniale się bawiłam podczas nieobecności Thomas'a , ale za tą jedną chwilę z Nim oddałabym bardzo wiele.
Wtuliłam się w ramiona blondyna jak najmocniej tylko potrafiłam.
- Tak bardzo tego potrzebowałem kochanie . - wyszeptał mi do ucha.
- Dobrze , że już jesteś. - odpowiedziałam , po czym delikatnie odsunęłam się .
Morgi widząc łzy w moich oczach natychmiast zareagował.
- Kochanie co się dzieje ? - otarł kolejną kroplę spływającą po moim policzku.
- Tęskniłam ! - oznajmiłam powtórnie wtulając się w jego ramiona.
Rozpłakałam się jak małe dziecko , nie mając pojęcia dlaczego .
Czy potrzeba bycia blisko niego tak bardzo na mnie oddziaływała powodując tak skrajne emocje.
Tak bardzo go kochałam , w tej chwili byłam tego pewna.
Morgenstern zmienił swoje miejsce , siedział teraz obok mnie , ciągle obejmując.
- Dlaczego widzimy się akurat tutaj ? Nie w domu ? - zapytałam przerywając ciszę.
- Chciałem być z Tobą sam , a w domu jest jeszcze Verena z mężem. - zaczął . - Jeżeli chcesz chodźmy poznasz ją .- uśmiechnął się w moim kierunku.
- Może innym razem kochanie. - oparłam głowę o jego ramię.
W restauracji panowała cudowna atmosfera , która oddawała intymność takich spotkań .
Siedzieliśmy z Thomas'em dobre kilka godzin rozmawiając.
- Mam coś dla Ciebie skarbie. - wyjął z kieszeni kurtki małe białe pudełko.
Otworzyłam jego zawartość. Moim oczom ukazał się piękny złoty naszyjnik z zawieszką w kształcie połowy serca z wygrawerowaną literką ' T' ' .
Objęłam mojego ukochanego blondyna całując delikatnie.
- Mogę? - odgarnął delikatnie moje włosy.
Odpiął znajdujący się na mojej szyi łańcuszek ze skoczkiem , czego na początku nie zauważyłam , by zawiesić swój podarunek.
- Dziękuje , ale chce żeby ten wisiorek też tam pozostał . - trzymałam w ręku prezent od Gregor'a.
- Co to jest w ogóle ? To takie ważne ? - Thomas wziął z moich dłoni ową rzecz , przyjrzał się jej. Rozpoznał w Niej postać skoczka. - Skąd to masz?
- Od Gregor'a , to prezent .

- Prezent od Schlieri'ego jest tak ważny jak mój ?!  - ton głosu blondyna znacznie się podniósł.
- Po co się denerwujesz kochanie , to znak naszej przyjaźni - Andżelika próbowała opanować emocję.
- A to jest znak mojej miłości !- chłopak rozpiął koszulę pokazując Ann dokładnie taki sam wisiorek różniący się tylko wygrawerowaną literą . U Thomas'a była to litera ' A' . - To jest chyba ważniejsze od Gregor'a! - Morgenstern podniósł się z miejsca.
- To jest bardzo ważne , ale przyjaźń Schlieri'ego też jest ważna. Mogę przecież nosić oba. - mówiła spokojnie.
- To może ja założę obrączkę od Kristiny w końcu zawsze będzie kimś bardzo ważnym dla mnie.
- Skoro tak twierdzisz- Andżelika zabrała z rąk chłopaka biżuterię , udała się do wyjścia.
Po jej policzku spłynęła łza , kolejna tego wieczoru.
Żałowała tylko , że tym razem były to łzy smutku , żalu.

- Gregor ? - zapytała wyjmując telefon z kieszeni czekając na połączenie.
- Ann jak tam ? - odebrał zadowolony.
- Gregor możemy się zobaczyć ? Proszę - w głosie dziewczyny słychać było smutek.
- Kochanie co się dzieję , gdzie Ty jesteś ?! - Chłopak wyraźnie przejął się nie zważając na wypowiedziane słowa.
- Muszę z kimś porozmawiać , znajdź dla mnie chwilę...
Andżelika opisała chłopakowi miejsce w którym się znajdowała.

Na dworze było mroźno , z nieba opadały białe płatki śniegu, które kończyły swoją podróż na siedzącej w parku czerwonowłosej dziewczynie.
Były one tak łudząco podobne do jej łez . Opadały powoli , jeden po drugim.

- Co się dzieję ?! Ann - szepnął stojący tuż nad dziewczyną szatyn o czekoladowych tęczówkach.
Andżelika uniosła swój wzrok ku górze by na niego spojrzeć . Gregor widząc jej zapłakane oczy zmartwił się .
- Ty płaczesz? - zapytał klękając obok.
Dziewczyna przez chwilę milczała .
- Przytul mnie Schlieri , przytul proszę ! - oznajmiła wpadając w jego ramiona.
Szatyn nie zwlekał , natychmiast objął dziewczynę bardzo mocno.
- Przecież nic złego nie zrobiłam , nic złego  - powtarzała cały czas smutna Ann.
- Skarbie powiedz o co chodzi , wtedy będę mógł Ci pomóc . - szepnął .
Andżelika spojrzała na Niego , opowiedziała zaistniałą sytuację.
- Ann , Thomas nie chciał Cię zdenerwować , a już na pewno nie zranić. - Gregor nadal klęczał.
- Mógł poczuć się zraniony tym , że chcesz mieć przy sobie również prezent ode mnie . Andżelika , dając Ci ten naszyjnik nie sądziłem , że wywoła to takie zamieszanie.
- Nie , Gregor . On przesadził. - zaczęła ocierając łzy. -  Jesteś moim przyjacielem , a to jest dla mnie równie ważne jak uczucia , które żywię do Morgi'ego. Postać skoczka odzwierciedla jak i Ciebie tak i jego . Nosząc oba na swojej szyi nie ranię przecież nikogo. Tylko nasza trójka wie co symbolizują i jak wiele znaczą. - dziewczyna po chwili trzymała w dłoni oba naszyjniki.  - Thomas zachował się nie w porządku porównując to wszystko , wspominając o Kristinie.
Andżelika wstała.
- Wiem , że Ona będzie zawsze ważna dla niego , jest mamą Lily , ale wspominanie o obrączce , ważności jej osoby w jego życiu ... to rani.
Gregor objął ją idąc powoli w kierunku domu.
- Wszystko się wyjaśni , zobaczysz. - uśmiechnął się delikatnie w jej kierunku.
- Dziękuje , że jesteś tu ze mną ! - trzymała Go pod rękę.

Gregor
Tak bardzo chciałem jej pomóc , sprawić by nie cierpiała , wziąć na siebie jej rozgoryczenie , złość , żal.
Powinienem się cieszyć, przecież przez ten incydent moje szanse u Ann wzrastają.
Ale jej smutek był moim smutkiem.
Słysząc z jej ust , że jestem dla Niej ważny moje serce zaczęło bić szybciej.
Sprawiła mi tym ogromną radość , którą teraz chciałem jej ofiarować.
- Nie chcę wracać do domu - z rozmyśleń wyrwał mnie głos Andżeliki.
- Może to niestosowne , ale możemy udać się do mnie. Pogadamy , może coś obejrzymy ? - uśmiechnąłem się nie mając zbytniej nadziei na aprobatę.
- Z wielką przyjemnością . Mam tak wielką ochotę na gorące kakao. - oznajmiła czym sprawiła mi wielką radość.

- Proszę ... tylko uważaj gorące - oznajmił przystojny szatyn , podając zielonookiej dziewczynie kubek z gorącym napojem.
- Wielkie dzięki Schlieri , za wszystko ! - Ann rozsiadła się wygodnie na dużej skórzanej sofie.
Mężczyzna uśmiechnął się szeroko siadając obok niej.
- Myślisz , że powinnam odezwać się do Thomas'a ? Pierwsza ? - zapytała po chwili.
- Myślę , że to będzie najlepsze wyjście z sytuacji.
Andżelika wyciągnęła swój telefon. Wybrała numer . Czekała na połączenie.
- Słucham - usłyszała głos Morgensterna. Był dość dziwny.
- Thomas... chciałam Cię przeprosić , to co miało miejsce dziś nie powinno ingerować w Nasz związek .
W słuchawce słychać było śmiech męzczyzny,
- Przeprosić ?! A co przyjaciel daje Ci tak wspaniałe rady ? Daruj sobie - blondyn był już wyraźnie pijany.
- Thomas , ale ... - zaczęła Ann , lecz gdy tylko usłyszała w tle głos kobiety zamilkła.
'- Morgi , skarbie chodźmy się bawić ! '
Chłopak zakończył połączenie.
' Nie będę płakać , nie będę , niee ' - dziewczyna powtarzała sobie w myślach powstrzymując łzy.
Gdy tylko spojrzała na zatroskaną twarz Gregor'a jej starania poszły na marne.
Po jej twarzy spłynęły łzy.
' Uświadomiłeś mi coś bardzo istotnego przed chwilą , to nie ja powinnam Cię przepraszać , dzwonić , błaźnić się tylko Ty , ale wiesz jest jedna zasadnicza różnica między Nami Thomas ,  mnie zależało na związku z Tobą , a Tobie najwidoczniej nie. Życzę udanego wieczoru z koleżanką .
Wszystkiego dobrego , Ann. ' - wysłała wiadomość do blondyna , po czym położyła swoją głowę na kolanach szatyna. Zamknęła powieki rozmyślając.
Gregor nakrył dziewczynę kocem , który leżał obok , głaskał delikatnie po włosach , powodując , że uspokajała się , a po chwili zasnęła.

--------------------------------------
Chciałam trochę ocieplić postać Gregor'a i mam nadzieję , że w małym stopniu się udało.
Na podwórzu czuję wiosnę . 
Kocham to uczucie:D
No , ale cóż .... może słoneczko oświeci mój umysł i język niemiecki zacznie wchodzić do mojej mózgownicy.
Miłego!
Czytam-Komentuje ! ;D♥
Dziękuje !

****
'... - Na co ma ochotę moja mała śpiąca królewna ? - zapytał Gregor śmiejąc się.
- Wariat ! - szturchnęłam Go - Zaskocz mnie! - uśmiechnęłam się....'