Prolog / New Life.

A więc zaczęła się i 'moja własna ' historia pisana oczyma wyobraźni o Austria Team .

O niespotykanej pasji jaką są skoki narciarskie . 

O osobach , które podziwiam ,  szanuję .

O tym co nigdy się nie zdarzy , a pozostanie w mojej wyobraźni . 

Zapraszam ! 

------------------------------------------------------------------------

Andżelika 

Spojrzałam na zegar stojący na szafce nocnej , wskazywał 4:34.

Za oknem nie dało się usłyszeć nic , było tak głucho , cicho , spokojnie.

Słyszałam swój własny oddech .

Nierównomierny , przepełniony strachem , 

Tak , bałam się ....

Może ' bałam ' to nieodpowiednie słowo .

Bać może się mała dziewczynka śpiąca w ciemnym pokoju , bać może się chłopiec , który zaraz spadnie z wysokiej góry ....

Ale nie ja . 

Mogę co najwyżej odczuwać niepokój związany z wyjazdem . 

Z planowanym życiem . 

Z nową rzeczywistością .

Z Ludźmi . 

Niepokój co do moich wyborów , słusznych czy też nie . 

Za niecałe trzy godziny zamienię przepełnione pustką , nostalgią życie w Polsce , na pełne niewiadomych życie w Austrii . 

Tak , tej Austrii ... pięknej,  malowniczej z nieskażoną przyrodą . 

Ale nie mojej Austrii. 

Czy to , że wyjadę zmieni coś w moim toku myślenia ?

Sprawi , ze zapomnę ....

Ale czy chcę zapomnieć ?!

' Miał tak piękne zielono-niebieskie oczy . przepełnione ciepłem , dobrocią , miłością .

Gdy coś zaczynał , robił to starannie , do końca i z pasją .

Pomoc innym była czymś naturalnym , odruchowym . Była wpisana w życie .  

Podziwiała Go zawsze , wszędzie i o każdej porze . '

Zawsze chciała taka być . Być jak on . 

Złożyła tą obietnicę. Przysięgała nad Jego grobem , że nigdy nie odmówi nikomu pomocy , że zrobi wszystko żeby nikt przez Nią nie cierpiał . Że będzie żyła szczęśliwie , dając to szczęście innym .

A teraz uciekała . 

Z dala od wszystkiego co zaznała w Polsce , od ludzi , których zawiodła , od Niego , nie mogąc  poradzić sobie z Jego stratą ,....

ale nie od Obietnicy .

Złożyła ją świadomie i szczerze . 

Obiecała dotrzymać . 

Chociaż spróbować .

Nie chciała się żegnać , nie lubiła tego robić , bo po co ?

Przecież kiedyś wróci , chociażby na chwilę .

Wróci , żeby powiedzieć , że jest szczęśliwa , że się udało , że ma dla Kogo się starać . 

A jak się nie uda ...?

Wróci , by przyznać , ze nie dała sobie rady . 

Ubrana w czarny , zimowy płaszczyk , szalik , czapkę o brązowym odcieniu siedziała w samolocie . 

Leciała po nowe życie jak to sobie tłumaczyła . 

Z portfela wyjęła zdjęcie , gdzie byli razem .

Ona i On - szczęśliwi . 

- Będę szczęśliwa dla Ciebie - szepnęła po czym przymknęła powieki .

Andreas

Czekam na Nią od 2 godzin .

Sam nie wiem , dlaczego uległem i pozwoliłem na to żeby sama przyjechała z lotniska .

Przecież ona nigdy tu nie była .

Czy też ona zawsze musi być taka uparta.

Z puszką Red Bull'a stałem na tarasie nasłuchując nadjeżdżającej tax'ówki .

 Zastanawiałem się jak to będzie , mieszkać z siostrą mojego dobrego kumpla z Polski . 

Potrzebowałem towarzystwa , a ona potrzebowała nowego życia.. 

Uzupełnialiśmy się . 

Znałem ją .Chociaż nie wiem czy mogę nazwać to znajomością .

 Nasze kontakty wyglądały dość specyficznie . 

Widywaliśmy się na wspólnych spotkaniach z Mateuszem , gdy byłem w Polsce , wymieniliśmy kilka wiadomości ...

Gdy zadzwoniła z prośbą o pomoc , jakoś się nie wahałem , ani chwili . 

Czułem , że Ona tego potrzebuje ....

A ja ? 

Ja mogłem jej pomóc . 

Byłem mu to winny. 

Andżelika

Wysiadając z samochodu spojrzałam na kartkę .

Widniał tam adres, mojego nowego domu . 

Nie potrafiłam się uśmiechnąć , chociaż za chwilę miałam rozpocząć nowy etap życia . 

Podeszłam do brązowych , drewnianych drzwi . 

Miałam nadzieję , że nikt nie otworzy , że będę miała jeszcze czas na przemyślenia . 

...

Chociaż o czym tu myśleć . Muszę to zrobić . 

Dla Niego , Dla Siebie . 

Po chwili usłyszałam odgłos otwierających się drzwi

Przede mną stał wysoki mężczyzna . 

Nie zmienił się zbytnio od czasu Naszego ostatniego spotkania w Polsce .

Nadal miał ten błysk w oku, bijące ze źrenic ciepło . 

Uśmiechnęłam się mimowolnie .

- Cześć - szepnęłam.

Andreas

Gdy tylko usłyszałem dzwonek , pobiegłem w stronę drzwi wejściowych . 

Uśmiechałem się sam do siebie . 

Nie mając pojęcia dlaczego . 

Bałem się tego spotkania , tego , że zawiodę ją , siebie , Matiego.

Gdy otworzyłem , moim oczom ukazała się ta sama roztrzepana młoda osoba .

Niby wyglądała tak samo ....

ta sama burza czerwonych loków , te same zielone oczy.

No właśnie , oczy . 

One były inne . 

Smutne , nieobecne .

- Hej - odpowiedziałem i delikatnie objąłem .

Wziąłem bagaże , które stały tuż obok niej . 

- Rozgość się Ann .

Na sam dźwięk wypowiedzianych przez Andreas'a słów ' Ann'

Andżelika zbladła . 

Uwielbiała to zdrobnienie swojego imienia ,

Może dlatego , że tak nazywał ją On . 

Od kiedy Go nie ma , nikt się do niej tak nie zwracał . 

- W porządku ? - zapytał , widząc bladą twarz dziewczyny 

- Tak , dziękuje . - Andżelika nie odczuwała potrzeby opowiedzenia Andreas'owi co wywołało bladość na jej twarzy . 

Chłopak zaprowadził swoją współlokatorkę na piętro . Nie zadając zbędnych pytań .

Andżelika po chwili weszła do urządzonego dla niej pomieszczenia . 

Był przytulny , nie za duży . 

Ściany koloru jasnego brązu, duże łóżko , wielka szafa z lustrem , biurko . 

Było tam wszystko czego potrzebowała.

Andreas wyszedł , zostawiając dziewczynę samą . 

Andżelika

Nie czułam się obco . 

Było tutaj wręcz idealnie . To było moje miejsce , moje miejsce w tym domu .

Rozpakowałam się , odświeżyłam . 

Niby wszystko było wporządku , ale czułam , że coś jest nie tak .

Andreas . 

To jak Go potraktowałam . 

Oschle .

Nie traktuje się tak ludzi.

Już nie.

 Zbiegłam po schodach , skierowałam się do kuchni z której dochodziły odgłosy krzątającej się tam osoby . 

- Pomóc Ci ? - zapytałam . 

 Chłopak stojący tyłem , odwrócił się .

Zamarłam.

Stał w samych dresowych spodniach, bez jakiegokolwiek okrycia górnych części ciała . 

- Jeżeli tylko potrafisz - zaśmiał się .

Andżelika po chwili znalazła się obok chłopaka .

Spojrzała z zaciekawieniem na gotujące się mazidło , przypominające coś na wygląd sosu pomidorowego . 

- Cóż to takiego ? - wzięła leżącą obok łyżkę , spróbowała . - Kur** - krzyknęła w swoim ojczystym języku . 

Andreas spojrzał na Nią nieco zdziwiony . Zaśmiał się . 

- Aż tak Ci smakuje ? - zapytał zadowolony.

Andżelika nabrała na łyżkę odrobinę sosu. Skierowała ją w stronę ust chłopaka . 

Kofi pewien swoich zdolności kulinarnych , bez namysłu spróbował . 

-  Scheiße ! - krzyknął w języku niemieckim.

Andżelika spojrzała na swojego towarzysza . Oboje zaczęli się głośno śmiać . 

Po kilku minutowym napadzie śmiechu , Ann zamilkła . 

- Czujesz? 

Andi rozejrzał się po kuchni . Szybko podszedł do piekarnika z którego wydobywał się dym . 

Sięgnął po gumową rękawicę kuchenną . 

Otworzył drzwiczki . Zawartość wrzucił do zlewu zalewając zimną wodą . 

Dziewczyna otworzyła okno .

Po chwili podeszła do mężczyzny , który mówił coś pod nosem . 

- Wygląda smakowicie - poklepała Go po ramieniu . - Szczególnie , gdy podamy z tym przesolonym sosem . Jak u Ramsay'a normalnie . - uśmiechała się . 

Urażony chłopak zaczął biegać za Ann po całym mieszkaniu . 

Oboje śmiali się przy tym jak małe dzieci . 

Wygłupiali . 

Andreas

Gdy podeszła do mnie wtedy , w kuchni nie sądziłem , że to wszystko tak się skończy . 

 Chciałem przygotować coś dobrego , chociaż w kuchni nigdy za dobrze mi nie szło . 

Nawet nie wiedziałem czy do mnie zejdzie , czy spędzimy ten wieczór razem  . 

 Wyszło jak wyszło . Nic mi się nie udało ....

Ale dzięki temu , ona się uśmiechała .

Wtedy już wiedziałem , że nie pożałuje jej przyjazdu . 

Na podłodze w salonie leżała masa rozrzuconych płyt DVD , to właśnie Nim Kofi zawdzięczał swój upadek . 

Rozłożył się na dywanie , sprawiając tym satysfakcję dziewczynie, która kolejny już raz tego wieczoru uśmiechała się .
- Ktoś dzwoni , otworzysz? - skierował te słowa w jej stronę .
Ann wstała z miejsca , podążyła do drzwi. Cały czas uśmiechając się , 
Gdy uchyliła 'wrota' jej oczom ukazał się średniej wysokości chłopak .
Mężczyzna po drugiej stronie był równie zdziwiony na jej widok jak sama zainteresowana . 
Stali tak w milczeniu , patrząc sobie w oczy. 
Tą niezręczną ciszę przerwał podchodzący Andreas .
- Hej stary , właź ! - przywitał się uściśnięciem dłoni z nieznajomym dla Andżeliki chłopakiem , 
Ann cofnęła się kilka kroków w tył , co zauważył Andi.
- Właśnie , przecież Wy się nie znacie .... Ann - zwrócił się do dziewczyny - To jest mój najlepszy przyjaciel , kolega z drużyny i nieokiełznany kawalarz. 
Mężczyzna uśmiechnął się lekko , podszedł do dziewczyny , podając dłoń .
- Miło mi , Jestem .....
------------------------------------------------------------------------------
To na tyle. 
Z prologu , zrobił się pierwszy odcinek . 
Zasada bloga :
JEDYNA :
Czytam - Komentuje.