Jeżeli będziesz w siebie wierzył , nikt ani nic nie zabierze Ci tego.

Andżelika

Gdy zjawiłam się w domu Morgensterna , chłopak próbował uspokoić płaczącą Lily . 

Ściągnęłam okrycie wierzchnie i popędziłam na górę skąd dochodził krzyk dziewczynki . 

-  Witam ponownie - powiedziałam , po czym pocałowałam małą Lily w nosek . 

Dziewczynka uspokoiła się . 

Uśmiechnęłam się do Niej . 

- Któż to ma takie zapłakane oczka ...

 Wiesz , takie małe królewny jak Ty , nie powinny płakać . - zwróciłam się bezpośrednio do Lily tuląc ją w ramionach .

Dziewczynka zaczęła gaworzyć , co rozbawiło Thomas'a i Ann . 

Chłopak pocałował małą Lily , po czym przybliżył swoje usta do policzka Andżeliki . 

Musnął delikatnie - Dziękuje . 

- Zdjęcie z ładną dedykacją i będzie po sprawie kolego - Ann uśmiechnęła się , po czym spuściła wzrok. 

- ...ale proszę ...  nie rób tego więcej - dodała ocierając delikatnie swój policzek . 

 Thomas posmutniał lecz na znak przyjęcia danych słów do wiadomości kiwnął twierdząco głową po czym wyszedł.

Gregor 

Obudziłem się około 17:00.

Kompletnie nic nie pamiętam , zalałem się kosmicznie .

Chyba tego było mi trzeba po tych ciągnących się w nieskończoność treningach , tych żmudnych i monotonnych dniach . 

Nie żałowałem , chociaż mój stan fizyczny wskazywał na coś zupełnie innego . 

Pierwsze co zrobiłem wstając z łóżka ?

Popędziłem po Red Bull'a z nadzieją , że to mi pomoże .

Odświeżyłem się , przebrałem . 

Rzuciłem się na łóżko myśląc o Ann , chciałem ją jak najszybciej zobaczyć . 

Przeglądając telefon napisałem do Andreas'a z prośbą o numer do dziewczyny . 

Odpisał po chwili .

Zadzwoniłem . 

 - Słucham . - usłyszałem po chwili jej przepełniony ciepłem głos . 

- Hej Ann ... - zacząłem . - Wiesz , tak sobie pomyślałem , że może spotkalibyśmy się dziś .

Spacer ? . Może jakaś kawiarnia , ciacho , kawa ? Miałabyś ochotę ?

Dziewczyna zamyśliła się . 

- Jeżeli dowiem się z kim będę miała przyjemność spędzić to późne popołudnie to czemu nie ... - odezwała się .

Gregor zaśmiał się . 

- Nie rozpoznałaś mnie ? Ciekawie . To ja Gregor . 

- oO pan Schlierenzauer , jak miło . Jak się czujesz? - Andżelika zachichotała . 

- Proszę , nawet nie pytaj , ale jak zgodzisz się na moją propozycję będzie zdecydowanie lepiej, więc jak ?

- Jeżeli to będzie ciastko z dużą ilością bitej śmietany , to nigdy nie odmówię .

Ale dam Ci znać dokładnie o której , bo chwilowo jestem zajęta , dobrze?

- Będzie tyle bitej śmietany ile tylko zechcesz , czekam z niecierpliwością na wiadomość .- uśmiechnięty zakończyłem połączenie.

Andżelika 

Ucieszyłam się , na myśl o spędzeniu czasu z Gregorem . 

Był miły , zabawny , beztroski . 

Miło spędzać czas z kimś takim . 

Lily spała w bujadełku w salonie . 

Wykorzystując wolną chwilę zabrałam się za przygotowanie posiłku . 

Strasznie zgłodniałam przez ten cały dzień , chociaż tą obiadokolację robiłam z myślą o Thomas'ie . Przecież na pewno przez cały dzień nic nie jadł , był zmęczony . 

Chciałam w jakiś sposób mu pomóc . 

Nawet takim małym gestem jak coś ciepłego do zjedzenia .

Thomas 

Dochodziła 19:00 , gdy zjawiłem się w domu . 

Myślałem , że ten dzień nigdy się nie skończy ....

Ta sesja trwała wieki , ciągle jakieś poprawki , ukryte mankamenty . 

Może to moja wina? Nie potrafiłem skupić myśli . 

Czas ciągnął się nie ubłaganie . 

Rzuciłem sportową torbę na podłogę , w pomieszczeniu unosiła się przecudowna woń czegoś , co spowodowało , ze skierowałem się do kuchni . 

W piekarniku znalazłem zapiekane naleśniki z warzywami . 

Wyglądały wyśmienicie . 

Na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

 Tak dawno nie jadłem domowego , ciepłego posiłku . 

Spróbowałem odrobinę , po czym poszedłem do pokoju małej Lily skąd dochodził śmiech mojej córeczki. 

W pokoju dziewczynki Andżelika siedziała na przeciw bujadełka , w którym była roześmiana istota. 

Ann mówiła do Niej , wygłupiała się , łaskotała , po czym królewna wydawała dźwięki przypominające chichot.

Do pokoju ukradkiem wszedł Morgenstern . 

Przyglądał się im . Uważnie z radością w źrenicach . 

Zajął miejsce obok Ann . 

- Przepraszam. Nie mogłem tego przyspieszyć . - chłopak skierował te słowa w kierunku Andżeliki . 

Dziewczyna bawiąc się nadal z Lily odpowiedziała.

- Nie masz za co przepraszać . Świetnie się bawiłyśmy . - Ann spojrzała na Thomas'a. 

- Zdjęcie dla mnie jest ? - dodała .

- Obiecuje , że będzie . Jakie tylko będziesz chciała - zaczął . 

Spojrzał dziewczynie w oczy . 

- Andżelika ....

Nie potrafię wyrazić słowami jak bardzo mi dziś pomogłaś . Lily ...  wiedziałem , że jest przy Tobie bezpieczna , a to było dla mnie bardzo ważne . 

A to co zrobiłaś w kuchni , przepyszne . 

Ann nachyliła się nad Lily , pocałowała . 

 - Twoja mała królewna jest już nakarmiona , więc bez problemu powinna zasnąć . Odpocznij Thomas.  - Ann skierowała się w stronę drzwi wyjściowych od pokoju . 

- Nie chciałbym zabierać Ci więcej czasu , ale miałem nadzieję , że zjesz jeszcze ze mną ? - Morgi zatrzymał Ann pociągając jej rękę . 

Dziewczyna zabrała dłoń . Spojrzała na twarz Morgensterna . 

- Dziękuje , ale czeka mnie duże ciacho z bitą śmietaną i przepyszna kawa . 

Jeżeli oczywiście Gregor nie odwołał spotkania .- Ann uśmiechnęła się . Podała dłoń Thomas'owi . 

- Dobranoc. - szepnęła i wyszła .

Andżelika
Po około dziesięciu minutach później byłam już w mieszkaniu .
' Jeżeli nadal masz ochotę spędzić ze mną ten wieczór , za pół godziny będę gotowa ' - napisałam do Gregora , po czym szybko podążyłam do łazienki .
Ubrana w czarne rurki , brązowy sweterek oraz buty tego samego koloru czekałam na swojego towarzysza , który potwierdził chęć spotkania .
Usłyszałam dzwonek do drzwi .
Nie pomyliłam się , stał za Nimi Gregor .
Przywitał się ze mną buziakiem , po czym poszliśmy w stronę jego samochodu.


- Co to ma być ? - zapytała zaskoczona dziewczyna , gdy mężczyzna otworzył jej drzwi od pojazdu..
- Jak to co ? Bycie dżentelmenem  nie jest na miejscu ? - zapytał .
Ann zaśmiała się . - Obiecałeś spacer ! - powiedziała z ironią w głosie, pociągając Gregora za rękę . Chłopak nie protestował . Poddał się Ann .
Po chwili byli już w ulubionej kawiarni chłopaka .
Schlieri zabrał od Andżeliki płaszcz , odwiesił na wieszak .
Oboje usiedli przy jednym ze stolików . Znajdował się on na uboczu tego pomieszczenia , przy ogromnym oknie , z którego rozciągał się widok na przepięknie ośnieżone ulice miasta.
- Czego się napijesz? - zapytał .
- Na obiecaną kawę jest zdecydowanie za późno , ale gorąca czekolada to jest dokładnie to czego potrzebuje . - kąciki ust Ann wyraźnie uniosły się ku górze , wskazując na zadowolenie dziewczyny.
- Sądziłem , że ciastko z bitą śmietaną jest czymś czego potrzebujesz? - Gregor zaśmiał się .
- Jest nieodłączną częścią tego zamówienia ! - odparła .
Oboje zaśmiali się .
Chłopak złożył zamówienie , które po chwili zostało zrealizowane .
- Główka nie boli panie  Schlierenzauer? - Ann upiła odrobinę swojego napoju . - Wiesz , powiem Ci , że zaskakująco dobrze wyglądasz , po tak upojnej nocy .
Chłopak spuścił głowę , zawstydzony .
- Ej ! Nie miałam na celu wprowadzić Cię w zakłopotanie. Przepraszam . - odrzekła.
- Zazwyczaj nie zachowuję się tak - zaczął . - To znaczy zachowanie swoją drogą , różnie bywa , ale nie pije aż tyle . To co stało się wczoraj ....
Hm ... Musiałem odreagować . Udało się , na chwilę zapomniałem o tym wszystkim co jest w moim życiu , odprężyłem się , bawiłem . Tego chciałem , więc nie żałuje .
A ból głowy? Odczuwam , nie powiem , że nie .
Gregor powoli konsumował swoją drożdżówkę.
-  Każdy czasem potrzebuje jakiegoś bodźca , który umożliwi mu rozluźnienie się , relaksację , pozwoli choć na chwilę zapomnieć o otaczającym świecie . W Twoim wypadku był to alkohol . To nic złego . - oznajmiła wypijając ostatni łyk czekolady.
- Uwielbiam to co robię , bo przecież gdyby tak nie było nie miałbym po co skakać . Lecąc czuję się taki wolny . Spokojny . Całe zło tego świata nie interesuje mnie przez te kilkanaście sekund.
Ale , gdy tylko oddam skok , wszystko zatacza koło. Bez względu na to czy jest on dobry czy nie.
Zawsze jest jakieś 'ale'. Uwielbiam wygrywać najbardziej na świecie , chociaż jest to takie ulotne.
Mówi się o tym przez chwilę , jeden moment ..... A gdy się nie uda ? Wtedy liczy się tylko porażka. Nie pamięta się o tym ile muszę włożyć w to pracy , energii , ważne jest tylko to , że spieprzyłem.
Że oddałem zły skok . Frustruje mnie to. - zakończył ze łzą na policzku.
Andżelika wstała od stołu okazując tym , że powinni już wyjść .
Chłopak uregulował rachunek , po czym w milczeniu przebyli całą drogę .
-  Gregor ... - zaczęła Ann , gdy byli już na miejscu . - To nie to , że Cię nie rozumiem , bądź nie chcę zrozumieć . Ludzie mają już taką naturę , gdy komuś udaję się coś osiągnąć wymagają tego od tej osoby , ciągle , bez ustanku nie zwracając przy tym uwagi na to ile to wszystko może kosztować . A gdy przypadkiem się nie uda? Łatwo ocenić kogoś , bo przecież nie ja tam jestem , nie ja skakałem , nie ja musiałem trenować , pokonać bariery , czas .
Schierii , ale to nie jest ważne rozumiesz . Ważne jest to co czujesz Ty . To w co wierzysz. - Andżelika złapała dłonie chłopaka.
- Sam wiesz ile włożyłeś pracy w treningi , ile bólu zniosłeś by osiągnąć to co masz . Nikt , powtarzam nikt nie ma prawa Cię oceniać . Wygrywając udowadniasz sobie jaki jesteś dobry w tym co robisz , a gdy przegrasz to co ? Nikt nie jest doskonały . Dzięki przegranym doceniasz to co masz , co możesz poprawić . Masz szansę się udoskonalić .
Jeżeli będziesz w siebie wierzył , nikt ani nic nie zabierze Ci tego. Nie pozwól na to .
Gregor przytulił mocno dziewczynę .
- Dziękuje . - wyszeptał .
Andżelika milczała , wiedziała , że chłopak potrzebuje tej ciszy , gestu jakim była ich wspólna bliskość .

Gregor
W mieszkaniu od razu padłem na łóżko w sypialni .
Słowa Ann tak bardzo mi pomogły . Czułem , że mnie rozumie .
Ktoś w końcu spróbował mnie zrozumieć . Nareszcie .
Oczywiście było wokół mnie wiele bliskich mi osób , ale każde z nich miało swoje zdanie na ten temat , swoje uwagi co do mojej osoby.
Każdy widział to inaczej .
Ile to już razy usłyszałem , że przesadzam , że za dużo sobie wyobrażam .
Że liczą się tylko laury na których spoczywam .
Nikt nie przypuszczał , że potrzebuje tylko zrozumienia jakie okazała mi Ona .
Andżelika nie oceniła mnie z góry , wysłuchała , oznajmiła szczerze co myśli .
To było najważniejsze . Najważniejsze dla mnie .
Uwielbiałem ją coraz bardziej .

Andżelika
Gregor , jego słowa , postawa .
Nie mogłam przez to zasnąć . Ten chłopak był tak oddalony od tego jak przedstawiała Go telewizja . Miał przecież swoje uczucia , pragnienia , marzenia .
Wszystko wydawało się takie proste patrząc na Niego , ale po dogłębnym zastanowieniu można było zauważyć , że nie jest do końca szczęśliwy . Potrzebował przyjaciół , prawdziwych którzy wysłuchaliby Go , doradzili .
Ale gdzie oni są , dlaczego nie pomagają , nie rozumieją .
No tak , Ann w jakim Ty żyjesz świecie .
Każdy ma swoje życie , sprawy , kłopoty .
Prawdziwej przyjaźni już nie ma .

Dwa dni później 

Tan czas mija nieubłaganie - pomyślała Ann , wychodząc z ogromnego budynku , w którym znajdowała się Wyższa Szkoła Psychologii Społecznej .
Właśnie złożyła tam swoje dokumenty , żeby móc rozwijać swoją pasję . Potrzebowała tego .
Gdy jeszcze żył , często namawiał ją do studiowania tego kierunku . Sądził , że Ann potrafi rozmawiać z ludźmi , wysłuchać ich , zrozumieć .
- Ukończę tę szkołę dla Ciebie ! - szepnęła patrząc wysoko w górę . W miejsce , gdzie miała nadzieję był on .
Zamyślona wpadła wprost na mężczyznę, który był najwidoczniej na spacerze ze swoim dzieckiem .
- Przepraszam. - zaczęła - Thomas ! Co Ty tu robisz ?
Chłopak uśmiechnął się na jej widok . Ledwo mówił .
- Musiałem wyjść na spacer z Lily . - odkaszlnął .- nie sądziłem , że Cię tu spotkam . - dodał , po czym zaczął kaszleć .
- Jesteś chory? - Ann podeszła do Niego , położyła dłoń na jego czole . - Jesteś cały rozpalony !
Morgenstern usadowił swój wzrok w podłoże .
- Gdzie jest Elle , rodzice ? Nie możesz w takim stanie opiekować się Lily . - Kontynuowała .
- Elle ma urlop , rodzice jeszcze nie wrócili ... po za tym nic mi nie jest , przeziębiłem się lekko.
Andżelika zajrzała do Małej , po chwili prowadziła wózek w stronę domu Thomas'a.
- Dobre sobie , lekko przeziębiłem . Morgenstern Ty słyszysz co mówisz?
- Ann zmierzyła Go wzrokiem - Chodź i nie radzę Ci dyskutować .
Morgi nie kwestionował decyzji Andżeliki .
Po niedługiej chwili byli w posiadłości mężczyzny.
Ann rozebrała małą , położyła do łóżeczka . Lily zasnęła.
Gdy zeszła na dół , chłopak siedział przy stole .
- Proszę - podała mu termometr .
- To nie jest konieczne , naprawdę wszystko w porządku . 
Thomas bronił się .
-  Ja Cię nie pytam czy to jest konieczne , czy też nie . Rusz się , albo sama włożę Ci ten termometr do ust.
Blondyn wykonał polecenie , żeby po chwili przekonać się , że nie ma racji .
- To jest według Ciebie w porządku do cholery ? - pokazała chłopakowi urządzenie , które wskazywało 39,5 stopnia celsjusza . - Myślałam , że jesteś bardziej odpowiedzialny .  - Ann podała Morgie'mu leki , które znalazła przeciw gorączce . - A teraz spróbuj się przespać , odpocząć .
Thomas wstał . - Ale ... - zaczął .
- Morgenstern , proszę .
Chłopak wyszedł .

Andżelika zajrzała do Lily , aby upewnić się , że dziewczynka nadal śpi .
Udała się po chwili na parter , gdzie posprzątała lekki nieporządek .
W między czasie wstawiła na gaz rosół , który według dziewczyny pomoże wzmocnić odporność Thomas'a , rozgrzeje Go .

Dochodziła 20:00 .
Ann z średniej wielkości miseczką gorącego wywaru weszła dyskretnie do sypialni chłopaka .
Thomas leżał na łóżku z zamkniętymi oczyma .

- Dobry wieczór . - Ann delikatnie dotknęła ramię Morgi'ego - Wybacz , że Cię budzę , ale musisz zmierzyć temperaturę . - dziewczyna podała mu termometr .
Thomas uśmiechnął się lekko lecz niewyraźnie .
- Cóż to jest ? - wskazał na zieloną miseczkę stojącą na szafce nocnej .
- To polska zupa , którą moja mama przygotowywała zazwyczaj , gdy byłam chora , pomagała mi się rozgrzać . Mam nadzieję , że i Tobie pomoże.
Blondyn po chwili konsumował już wywar.
- Jest pyszna - przerwał na chwilę . - dziękuje , że zostałaś tak długo, dziękuje za troskę. 
Ann spojrzała na urządzenie - 38 , na szczęście spadła . - uśmiechnęła się .
- Odpoczywaj. - Andżelika chciała wyjść .
- Jak to? zaczekaj. - Thomas wstał , co zdenerwowało dziewczyn.- nie będę przecież spał , muszę zająć się Lily .
- Z Tobą to gorzej niż z dzieckiem , wiesz ? ... połóż się, proszę. Lily się nie martw, będę przy Niej , obiecuje. 
Andżelika podeszła do Thomas'a. - Lily chce mieć zdrowego tatusia , więc nie marnuj energii na dyskusję ze mną. Dobranoc .

Thomas 
Jak Ann opuściła sypialnie położyłem się , nie chciałem zasypiać chociaż nadal czułem się źle . Ale tylko fizycznie .
Psychicznie byłem szczęśliwy , że mam kogoś takiego jak Andżelika .
Byłem zadowolony , że ktoś taki poświęca Nam swój czas , że się martwi .
Nie wiedziałem tylko dlaczego .
Andżelika nie znała Nas wcale, a jednak okazywała swoją życzliwość.
Może nie byliśmy jej obojętni .
Chciałbym , żeby tak było . 



-----------------------------------------
Po wczorajszym konkursie mam mieszane uczucia .
Cieszę się z drugiego medalu dla Polski .
Liczyłam na podium dla Austriaków . Było mi tak przykro jak nigdy dotąd oglądając rywalizację .
Schlieri - tak bardzo wkurza mnie ta presja na Nim , te komentarze i artykuły na portalach , co rusz to coś nowego wymyślają . Jak ten chłopak ma się skupić.
Chociaż jak dla mnie jego skoki są bardzo dobre.
A Morgi ? To już inna historia .
Za każdym razem trzymam kciuki za jego bezpieczny lot , nie odległość .
Te skoki w jego wykonaniu są tak asekuracyjne na tą chwilę.
Jak siedzi na belce , widzę strach w jego oczach , a to mnie paraliżuje .
Boję się , że po takich sytuacjach jak wczorajsza , gdzie nie zakwalifikował się do drugiej serii ( pieprzone noty ) jego decyzja o zakończeniu kariery będzie nieunikniona.
Jednak mam nadzieję .
Dziękuje za komentarze. Miłej niedzieli kochane!